Τετρακόσια είκοσι έξι ευρώ. Αυτός θα είναι ο μισθός του Έλληνα από εδώ και πέρα. Με αυτά θα πρέπει να πορευτεί. Με αυτά θα πρέπει να ζήσει. Με αυτά θα πρέπει να συντηρήσει την οικογένεια του, να σπουδάσει στην τόσο δημόσια και δωρεάν παιδεία μας τα παιδιά του, να τα προστατέψει το χειμώνα από το κρύο, να ντυθεί, να πληρώσει τις υποχρεώσεις του, (όχι τα χρέη του, αυτά δεν πληρώνονται), τις ΔΕΚΟ για να μπορέσει να επιβιώσει. Τετρακόσια είκοσι έξι ευρώ. Τόσο κοστολογήθηκαν από τον Παπαδήμο και τους πολιτικάντηδες αυτής της χώρας οι αγώνες χρόνων για ανθρώπινη εργασία, την κατάργηση της δουλείας, το δικαίωμα στην ζωή.
Και ενώ από μόνο του αυτό ακούγεται τραγικό δεν είναι το πιο τραγικό σε αυτόν τον τόπο.
Το πιο τραγικό είναι ότι υπάρχουν Έλληνες που δέχονται να δουλέψουν γι αυτά τα χρήματα. Υπάρχουν Έλληνες που δέχονται να γυρίσουμε στον εργασιακό μεσαίωνα, υπάρχουν Έλληνες που θα πουν ευχαριστώ για τα 426 ευρώ.
Γίναμε ένα λαός πια που ξέχασε τα όσα κάποιοι έκαναν για την Εθνική Ανεξαρτησία σε αυτή τη χώρα, ξέχασαν το αίμα που χύθηκε για το δικαίωμα στον αυτοσεβασμό πρώτα και ύστερα στην εργασία. Ξέχασαν το Κιλελέρ, τον Αντύπα και δέχονται να γίνουν κολίγοι και πάλι. Για ένα κομμάτι ψωμί. Ξερό. Πικρό αλλά να επιβιώσει. Κι ας προσκυνήσει.
Κολίγους μας κάνουν στο δικό μας κτήμα κι εμείς κοιτάμε σαν χαμένοι και το δεχόμαστε. Προσκυνάμε και για να μην το παραδεχτούμε λέμε ότι δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα. Χωρίς ντροπή. Χωρίς συνείδηση.
Θα ήταν λιγότερο ντροπιαστικό να πούμε ότι δεν προσκυνάμε απλά σκύβουμε γιατί έχουμε χρόνια δισκοκήλη. Αλλά πώς να το πούμε κι αυτό αφού δεν σκύβουμε απλά αλλά έχουμε πέσει στα γόνατα για να προσκυνήσουμε. Όχι η δισκοκήλη ούτε τα αρθριτικά δεν μπορούν να μας δικαιολογήσουν.
«Δεν μπορείς να κάνεις τίποτα μόνος σου», μου είπαν, όταν δήλωσα ότι δεν πρόκειται να πάω να εργαστώ για 426 μισθό όχι για 10ωρο και 12ωρο όπως μας έχουν οδηγήσει αλλά ούτε για το κανονικό 8ωρο.
«Είμαι μόνος μου γιατί δεν είμαστε όλοι μαζί» απάντησα.
«Είσαι μόνος σου γιατί είσαι γραφικός» μου είπαν.
Και είναι αλήθεια. Γιατί όταν όλοι προσκυνάνε τότε αυτοί που αρνούνται να γονατίσουν είναι γραφικοί.
-Είναι γραφικοί επειδή τιμούν το αίμα αυτών που χύθηκε για να έχουμε μία ελεύθερη Ελλάδα
-Είναι γραφικοί επειδή δεν δέχονται την ατίμωση που κάποιοι άλλοι τους επιβάλλουν
-Είναι γραφικοί γιατί ξέρουν πως δεν έχουν το δικαίωμα να διαπραγματευτούν το μέλλον των παιδιών τους
-Είναι γραφικοί γιατί δεν θέλουν τα παιδιά τους να ντρέπονται γι αυτούς αλλά να είναι περήφανα και να τους έχουν για πρότυπο
-Είναι γραφικοί γιατί ξέρουν πως προτιμούν να πεθάνουν από την πείνα παρά από την ντροπή
-Είναι γραφικοί γιατί σε έναν κόσμο που αποτελείται από σκάρτους ηγέτες, τραπεζικά συστήματα και προσκυνημένους τον 426 ευρώ σήμερα, 300 αύριο και 120 σε μερικούς μήνες , είναι ρομαντικοί και πιστεύουν ότι αυτός ο κόσμος μπορεί να αλλάξει και αν το θελήσουμε όλοι να δημιουργηθεί μία κοινωνία δικαίου.
-Είναι γραφικοί επειδή αν βρουν κάποιον να πεθαίνει στο δρόμο θα τον φορτώσουν στην πλάτη τους και θα τον πάνε σε ένα νοσοκομείο και δεν θα τον αφήσουν να πεθάνει. Επειδή θα διαλέξουν το δύσκολο δρόμο του αγώνα και όχι τον εύκολο της υποτέλειας.
-Είναι γραφικοί επειδή δεν ψάχνουν να βρούνε την πολιτική τους ταυτότητα αλλά την ανθρωπιά στους ίδιους και τους γύρω τους.
-Είναι γραφικοί γιατί κι αν τους πούνε και τρελούς αυτοί χαμογελάνε!
-Είναι γραφικοί γιατί ξέρουν να ξεχωρίζουν την ανάγκη από την κακομοιριά!
-Είναι γραφικοί γιατί ξέρουν να ξεχωρίζουν την κατάσταση από την κατάντια!
-Είναι γραφικοί επειδή ακόμα δεν έχουν διαγράψει της τρεις Ελληνικές λέξεις από το λεξιλόγιο τους:
ΥΠΕΡΗΦΑΝΕΙΑ – ΤΙΜΗ - ΦΙΛΟΤΙΜΟ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου