Έρχονται για μία ακόμη φορά τα Χριστούγεννα. Μία από τις μεγαλύτερες γιορτές του Χριστιανισμού και της Ορθοδοξίας. Μέρες αγάπης, ημέρες που είναι συνυφασμένες για τους πολλούς με τα παιδιά, μα η πραγματικότητα είναι ότι είναι γιορτή όλων των ανθρώπων. Παιδιών και ενήλικων. Τα παιδιά χαίρονται με τα κάλαντα και τα παιχνίδια, οι ενήλικοι με τη χαρά που βλέπουν στα παιδιά, οι ηλικιωμένοι γιατί οι γιορτές είναι η ευκαιρία να δουν κοντά τους τα παιδιά και τα εγγόνια τους γύρω από το οικογενειακό εορταστικό τραπέζι.
Οι πόλεις φωταγωγημένες, τα καταστήματα στολισμένα, χαμογελαστά πρόσωπα στην αγορά, την παραμονή των Χριστουγέννων τα παιδιά γυρνούν τα σπίτια και την αγορά λέγοντας τα κάλαντα και προαναγγέλλοντας τον ερχομό του Θεανθρώπου.
«Χριστός γεννάται σήμερον εν Βηθλεέμ τη πόλη… οι ουρανοί αγάλλονται χαίρει η φύσις όλη», γεμίζει με τις μελωδικές φωνές των παιδιών ο τόπος. Αγαλλίαση στα αυτιά όλων νομίζεις πως κατέβηκαν πάλι οι άγγελοι όπως την Άγια Νύχτα και ψάλλουν.
Και την Άγια Νύχτα της γέννησης όλοι μαζεμένοι γύρω από το τραπέζι, παππούδες, παιδιά, εγγόνια σε ένα κλίμα αγαλλίασης και θαλπωρής, τρώνε το χοιρινό ή την ξενόφερτη έστω γαλοπούλα και νοιώθει όλη η οικογένεια την ολοκλήρωση των Χριστουγέννων.
Φυσικά όλα αυτά είναι ένα υπέροχο σενάριο για μία οικογενειακή χολιγουντιανή ταινία, για κάποιο μυθιστόρημα ή ίσως για κάποιο παραμύθι. Ίσως κάποτε, πριν από πολλά χρόνια ήταν και πραγματικές όλες αυτές οι εικόνες. Όμως όχι πριν είκοσι χρόνια, όχι πριν δέκα χρόνια και σίγουρα όχι σήμερα.
Τι είναι αλήθεια τα Χριστούγεννα να όχι μία γιορτή αγάπης που όλοι πιστεύαμε;
Είναι μία σύγχρονη μέθοδος εξαπάτησης.
Ναι τα παιδιά χαίρονται γιατί θα βγουν να πουν τα κάλαντα για να μαζέψουν χρήματα που θα τους βοηθήσουν να συμπληρώσουν το ποσό για να αγοράσουν το νέο βιντεοπαιχνίδι που βγήκε. Χαίρονται γιατί θα πάρουν δώρα, κάποια αγαπημένα παιχνίδια συνήθως από τον μπαμπά και τη μαμά, από τους παππούδες και οπωσδήποτε ένα από τον Άγιο Βασίλη όχι γιατί πιστεύουμε σε αυτό αλλά γιατί το σύγχρονο marketing το επιβάλλει. Πρέπει να πιστεύουμε στον Άγιο Βασίλη γιατί πρέπει να δουλεύει η αγορά. Μέχρι που υποψιάζομαι ότι ο Άγιος Βασίλης ένας καλογεράκος από την Καισαρεία, η έστω ο Χοντρούλης Άγιος Νικόλαος (santa Claus) της δύσης που φημιζόταν για τη γενναιοδωρία του, αλλά στέλεχος πολυεθνικής εταιρείας με αντικείμενο την προώθηση παιχνιδιών και της Coca Cola η οποία τον έντυσε και στα κόκκινα. Μπορεί να είναι και στέλεχος της Coca Cola τελικά. Εδώ ο Παπαδήμος και ο Σημίτης ήταν «υπάλληλοι» της Goldman Sucks.
Ναι οι γονείς χαίρονται επειδή λόγω τον εορτών θα πάρουν τα δώρα τους όσοι είναι μισθωτοί και θα επιδοθούν στο γνωστό καταναλωτικό όργιο, στο οποίο πολύ επιτηδευμένα μας έχουν μάθει και οδηγήσει. Και οι ελεύθεροι επαγγελματίες χαίρονται αφού αυτό το καταναλωτικό όργιο θα φέρει χρήματα στα ταμεία τους, και σε κάποιους θα φέρει πολλά κέρδη, σε κάποιους άλλους μία ανάσα για να μην κλείσει η επιχείρηση τους.
Και οι παππούδες χαίρονται επειδή, θα πάρουν το δώρο στην πενιχρή ή καλή τους σύνταξη και θα μπορέσουν να δώσουν χαρά στα πρόσωπα που αγαπούν. Μία σοκολάτα ή ένα παιχνιδάκι ή έστω ένα μικρό χαρτζιλίκι στα εγγόνια. Μία καλή κουβέντα, μία στοργική ματιά από τα παιδιά τους που τους έχουν ξεχάσει τον υπόλοιπο χρόνο αλλά τώρα με το δώρο των Χριστουγέννων τους θυμούνται.
Αυτά συνέβαιναν τα τελευταία 20-30 χρόνια μέχρι και την τελευταία διετία γιατί τα πράγματα στην Ελλάδα άλλαξαν λίγο.
Τα παιδιά φυσικά πάντα χαίρονται γιατί είναι παιδιά. Και αν δεν μαζεύουν χρήματα στα κάλαντα, και αν δεν τους παίρνουν πλέον οι γονείς τα ακριβά παιχνίδια, χαίρονται γιατί έχουν την ανάπαυλα των Χριστουγέννων από τις γιορτές, χαίρονται γιατί με την υπάρχουσα οικονομική κρίση μπορεί ο μπαμπάς και η μαμά αν είναι εργαζόμενοι (προνομιούχα τάξη), να δουλεύουν περισσότερες ώρες με αντάλλαγμα όχι την υπερωρία ή το μπόνους αλλά την παραμονή στην εργασία τους στο βλέμμα τους όμως πάντα υπάρχει η αγάπη του γονιού.
Τα παιδιά θα χαίρονται ακόμα και όταν οι γονείς είναι άνεργοι, γιατί δεν καταλαβαίνουν τι σημαίνει ανεργία. Στεναχωριούνται που δεν έχουν να τους πάρουν παιχνίδια οι δικοί τους γονείς. Όμως η αγάπη των γονιών περισσεύει και πάλι. Και όταν την παίρνουν αυτή την αγάπη τα παιδιά είναι ευτυχισμένα.
Τα παιδιά είναι πολύ ιδιόμορφοι άνθρωποι. Είναι ταυτόχρονα τρυφερά και αδίστακτα και αυτό αποδεικνύεται από το πόσο εύκολα πληγώνονται αλλά και από το πόσο εύκολα και αμείλικτα πληγώνουν. Τα παιδιά τα θέλουν όλα τώρα και ταυτόχρονα μπορούν να ικανοποιηθούν και να είναι ευτυχισμένα με πολύ λίγα πράγματα αρκεί να τους δίνονται με αγάπη.
Ακόμα θα κάτσουν την ημέρα των Χριστουγέννων κάποιες οικογένειες να δουν όλοι μαζί για μία ακόμη φορά την Χριστουγεννιάτικη Ιστορία του Ντίκενς με τον Τζορτζ Σκοτ. Να δούνε τα Χριστούγεννα του Γκούφη, ή για κάποιους που έχουν στο βίντεο αρχείο τους τη Μαίρη Πόπινς.
Χαίρονται και οι ηλικιωμένοι. Γιατί μπορεί να ξόδεψαν όλη τους τη ζωή για να αναπτυχθεί αυτός ο τόπος, για να μεγαλώσουν τα παιδιά τους με αξιοπρέπεια, να τα σπουδάσουν, να τα δουν χρήσιμους ανθρώπους, να τα δουν να τους κάνουν εγγόνια και μετά από τόσους αγώνες να τους μειώνουν τη σύνταξη, να τους κλέβουν τα χρόνια που έδωσαν όμως νοιώθουν ξανά χρήσιμοι γιατί με αυτήν την κομμένη σύνταξη συντηρούν τα παιδιά τους και τα έχουν και πάλι κοντά τους καθώς δεν συμφέρει να υπάρχουν δύο σπίτια πλέον όταν ζώντας στο ίδιο τα έξοδα είναι λιγότερα.
Βέβαια υπάρχουν και τα άλλα παιδιά. Αυτά που δεν έχουν γονείς να τους δώσουν αγάπη, αυτά που δεν έχουν σπίτι για να νοιώσουν ζεστασιά, δεν έχουν παππούδες.
Υπάρχουν και άλλοι γονείς. Αυτοί που τυλίγουν τα παιδιά τους με τα κουρελιασμένα ρούχα τους για να τα ζεστάνουν. Αυτοί που αντί για πετρέλαιο η ξύλα στη σόμπα τους έχουν τα χνώτα στα χέρια τους για να ζεσταθούν. Που ζουν σε παράγκες από λαμαρίνα και χαρτόνι.
Υπάρχουν και άλλοι ηλικιωμένοι. Ξεχασμένοι σε κάποιο γηροκομείο, σε κάποιο μικρό διαμέρισμα αν είναι τυχεροί, σε κάποιο παγκάκι ή μέσα σε κάποιο χαρτοκιβώτιο οι πιο άτυχοι.
Αυτά τα Χριστούγεννα ας δώσουμε σε όλους αυτούς τους τελευταίους, τους άτυχους κάτι μικρό. Αν δεν μπορούμε να τους δώσουμε μία θέση στο σπίτι μας, για μία μέρα, ας τους δώσουμε από το υστέρημα μας μία κουβέρτα, ένα καρβέλι ψωμί και λίγο κρέας. Ας δώσουμε στα παιδάκια αυτά που είναι έξω κάτι. Μία σοκολάτα έστω για να τα ζεστάνει.
Και κλείνω με μία πραγματική ιστορία. Κάποτε συνάντησα με μία γνωστή μου ένα Σέρβο έξω από μία μαιευτική κλινική με ένα μικρό παιδάκι στην αγκαλιά. Μου ζήτησε να την περιμένω λίγο και μετά από λίγα λεπτά επέστρεψε έχοντας μία σακούλα σούπερ μάρκετ. Είχε πάρει ψωμί τυρί και σαλάμι και το έδωσε στον Σέρβο. Πήρε και ένα αυγό έκπληξη της γνωστής γερμανικής εταιρίας. Αυτό που δεν θα ξεχάσω ποτέ ήταν η χαρά και η λάμψη στο βλέμμα του παιδιού. Κράτησε για πολύ λίγο, έμεινε για μία ζωή.
Χρόνια Πολλά και Καλά Χριστούγεννα!!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου