17 Νοέμβρη 1973, τρείς τα ξημερώματα είναι όταν το τανκς της χούντας των συνταγματαρχών και του Ιωαννίδη ρίχνει την πύλη του Πολυτεχνείου.
Ένα τανκς που δεν ρίχνει απλά μία πύλη αλλά προσπαθεί να πατήσει κάθε δικαίωμα για ελεύθερη σκέψη, ελεύθερη έκφραση. Ένα τανκς που μοναδικό σκοπό έχει όχι να κρατήσει μία ήδη ριγμένη χούντα αλλά να εκδικηθεί το ελεύθερο πνεύμα που ήδη την είχε ρίξει κι ας μην το παραδεχόντουσαν οι συνταγματάρχες.
Μία άλλη όψη της ιστορίας; Μία άλλη πλευρά της αλήθειας; Ποια η σημασία;
Το μόνο που μετράει στην επέτειο του Πολυτεχνείου δεν είναι τα γεγονότα που έπαιξαν καθοριστικό ρόλο αλλά το πνεύμα του.
Για τους λίγους, τους μικρόμυαλους το Πολυτεχνείο ήταν ένα γεγονός, μία εξέγερση για να πέσει η χούντα. Η χούντα όμως είχε ήδη πέσει στην πραγματικότητα καθώς ο Παπαδόπουλος ήταν ήδη σε κατ’ οίκον περιορισμό από τον Ιωαννίδη, επειδή θέλοντας να φιλελευθεροποιήσει το καθεστώς, όρισε πρωθυπουργό τον Σπυρίδωνα Μαρκεζίνη και προκήρυξε εκλογές για τις 10 Φεβρουαρίου 1974.
Το Πολυτεχνείο είναι το πνεύμα του. Το πνεύμα των ανήσυχων που δεν είναι άλλοι από τους νέους, τους μαθητές, τους φοιτητές, αυτούς που θέλουν να μάθουν. Αυτοί που δεν διακατέχονται από πουριτανισμούς και ταμπού. Από αυτούς που δεν θεωρούν τίποτα δεδομένο και ζητούν την αιτία πέρα από την αφορμή. Από αυτούς που δεν φοβούνται να φωνάξουν ότι κάποιοι τους καταστρέφουν τα όνειρα, τους κλέβουν τη ζωή, τους βιάζουν την σκέψη.
Το Πολυτεχνείο δεν είναι οι νεκροί αλλά οι αγωνιστές
Το Πολυτεχνείο δεν είναι το τανκς αλλά η διαταγή
Το Πολυτεχνείο δεν είναι η πύλη αλλά οι φωνές
Το Πολυτεχνείο δεν είναι οι τοίχοι αλλά όσα ειπώθηκαν και όσα ακούστηκαν μέσα σε αυτούς
Το Πολυτεχνείο δεν είναι η μετάδοση της γνώσης αλλά η επέκταση της πιο πέρα με την ελευθερία της σκέψης
Το Πολυτεχνείο δεν είναι η πτώση της χούντας αλλά η γέννηση της Δημοκρατίας.
Τριάντα οχτώ χρόνια πέρασαν από εκείνη τη νύχτα. Ακριβώς τριάντα οχτώ χρόνια καθώς ήταν η ίδια ώρα που γράφονται αυτές οι σειρές.
Και μετά από τριάντα οχτώ χρόνια σα να μην άλλαξε τίποτα. Ή αν άλλαξε έγινε προς το χειρότερο καθώς το όνειρο της Δημοκρατίας, εκείνοι που αγωνίστηκαν στο Πολυτεχνείο γι’ αυτήν έγινε εφιάλτης.
Ένας εφιάλτης που κάνει τη φωνή της Μαρίας Δαμανάκη να λέει αντί για «Εδώ Πολυτεχνείο», «αν δεν υπακούσουμε στην Ε.Ε. θα γυρίσουμε στη δραχμή»
Ένας εφιάλτης στον οποίο βλέπουμε τον Χρήστο Παπουτσή που στα πρώτα μεταπολιτευτικά χρόνια τιμούσε το Πολυτεχνείο και έφερε την ματωμένη Γαλανόλευκη στις πορείες, να ρίχνει τόνους χημικών σε αθώους και ειρηνικούς πολίτες.
Ένας εφιάλτης στον οποίο ο Σοσιαλισμός που ευαγγελίζονταν ο Ανδρέας Παπανδρέου ήταν να κλέψουμε τώρα που μπορούμε, και ο σοσιαλισμός που ευαγγελίζεται ο γιός τους είναι πληρώστε να ξεχρεώσουμε. Να πληρώσουμε εμείς, για να ξεχρεώσουν αυτοί.
Ένας εφιάλτης όπου το ΠΑΣΟΚ έκανε συγκυβέρνηση με τη ΝΔ και το κόμμα του Καρατζαφέρη. Ενός Καρατζαφέρη που χθες μας αποκάλεσε σκυλιά. Μία κυβέρνηση που έχει υπουργό στέλεχος της πρώην ΕΠΕΝ που ήταν η συνέχεια της χούντας σαν κόμμα, τον Μάκη Βορίδη. Τον ιδρυτή της Γαλάζιας Στρατιάς και του Εθνικού Μετώπου που σήμερα απαρτίζουν οι περισσότεροι τη Χρυσή Αυγή.
Ένας εφιάλτης όπου βλέπουμε μετά από 77 χρόνια πάλι διορισμένες από τους γερμανούς κυβερνήσεις. Διορισμένη κυβέρνηση δεν είχε τολμήσει να βάλει ούτε η χούντα καθώς ακόμα και ο Μαρκεζίνης που προανέφερα ήταν υπηρεσιακός πρωθυπουργός όπως ορίζει και σήμερα το σύνταγμα.
Ένας εφιάλτης που στο 2011 ο Παπαδόπουλος μοιάζει δημοκράτης μπροστά στον φασισμό των «δημοκρατικά» εκλεγμένων αντιπροσώπων μας.
Πόσο μεγάλη ντροπή πρέπει να νοιώθουν σήμερα όσοι κυνηγήθηκαν και διώχθηκαν τότε από τη χούντα και αντί η πολιτεία να τους τιμήσει απλά τους αναγκάζει να βιώσουν μία χειρότερη χούντα.
Τριάντα οχτώ χρόνια πέρασαν και είναι σαν να μην πέρασε ούτε ένας καθώς βλέπουμε περισσότερους από εφτά χιλιάδες αστυνομικούς των ΜΑΤ να χτυπήσουν στο ψαχνό για να υπερασπίσουν τους φασίστες που ξεπουλάνε τη χώρα.
Τριάντα οχτώ χρόνια πέρασαν και η «δημοκρατική» κυβέρνηση έχει ήδη έτοιμες στρατιωτικές μονάδες καταστολής εξεγέρσεων, τις οποίες εκπαίδευσαν για να χτυπήσουν στο ψαχνό αν χρειαστεί.
Και το πνεύμα του Πολυτεχνείου μόλις που αχνοφαίνεται καθώς το θυμούνται κάποιοι λίγοι αφού σήμερα όχι μία κυβέρνηση αλλά μία ολόκληρη κοινοβουλευτική αντιπροσωπεία:
Ξεπουλάει την Ελλάδα
Υποδουλώνει τους Έλληνες
Εκχωρεί την Εθνική μας Κυριαρχία
Σκοτώνει τους Έλληνες
Γκρεμίζει τα όνειρα μας
Κλέβει της ζωές μας και τις ζωές τον παιδιών μας
Σκότωσε τη Δημοκρατία.
Πέρασαν τριάντα οχτώ χρόνια και το σύνθημα παραμένει το ίδιο
ΨΩΜΙ, ΠΑΙΔΕΙΑ, ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ
Η ΧΟΥΝΤΑ ΔΕΝ ΤΕΛΕΙΩΣΕ ΤΟ ‘73
ΕΝΟΣ ΛΕΠΤΟΥ ΣΙΓΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου