Στις 25 Μαΐου ξεκίνησε σε όλες σχεδόν τις πόλεις της Ελλάδας το κίνημα των Αγανακτισμένων. Πολίτες από όλα τα κοινωνικά στρώματα και από όλες τις πολιτικές απόψεις μαζεύτηκαν στις πλατείες αρνούμενοι τις όποιες κομματικές τους ταυτότητες ή πολιτικές τους τοποθετήσεις με κύριο στόχο την απομάκρυνση του ΔΝΤ και της Τρόικας από τη χώρα και με απώτερο, μία ραγδαία πολιτική αλλαγή στη χώρα που θα οδηγήσει σε αλλαγή του πολιτικού συστήματος πλέον και όχι απλά για μία ακόμη φορά σε αλλαγή πολιτικών ηγεσιών.
Στις 25 Μαίου οι Έλληνες κατέβηκαν στις πλατείες αγανακτισμένοι. Ειρηνικά. Θέλοντας να διαδηλώσουν την αντίθεση τους:
Σε ένα χρέος που δεν υφίσταται,
Σε μία κυβέρνηση που δεν είναι δημοκρατική
Σε μία Ευρώπη που δεν είναι η δική μας Ευρώπη και η Ευρώπη που ονειρευτήκαμε σαν Έλληνες το 1981 όταν ο Κωνσταντίνος Καραμανλής υπέγραφε τη συνθήκη εισόδου μας στην τότε ΕΟΚ.
Σε πολιτικές που σκοπό έχουν την εξόντωση του Ελληνικού Λαού και το Ξεπούλημα της Χώρας μας και της εδαφικής μας ακεραιότητας
Στη φαυλοκρατία που τόσα χρόνια κυβερνά τη χώρα (με τη δική μας ανοχή αλλά ακόμα και εμείς οι Έλληνες έχουμε δικαίωμα στα λάθη).
Από τότε πέρασαν σχεδόν πέντε μήνες και η κατάσταση χειροτερεύει. Και οι αγανακτισμένοι στέκουν ακόμα απλοί παρατηρητές έχοντας χάσει το δρόμο τους ή τον πρώτο τους ενθουσιασμό;
Ναι κατανοούμε ότι η διαμαρτυρία ήταν ειρηνική. Όμως η παράνομη και αντιδημοκρατική Κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου της έδωσε την μορφή εμφυλίου. Έβαλαν τους Πραιτωριανούς της Κυβέρνησης που ακούνε στο όνομα ΜΑΤ να ρίξουν χιλιάδες χημικών και να χτυπήσουν αθώους πολίτες ακόμα και γέροντες και μικρά παιδιά.
Και τι έκαναν οι αγανακτισμένοι γι αυτό; Απλά αγανάκτησαν περισσότερο; Ούτε αυτό καν.
Πέρασαν αντισυνταγματικά νομοσχέδια και ξεπούλησαν την χώρα με εξωφρενικές δανειακές συμβάσεις. Όταν βγήκαν οι Αγανακτισμένοι το έκαναν για το πρώτο μνημόνιο και πέρασε και το δεύτερο. Και τι έκαναν οι αγανακτισμένοι αλήθεια; Τίποτα. Καθόμαστε στις πλατείες και κοιτάμε όλοι άλλοι από κοντά (όσοι είναι στο Σύνταγμα) και άλλοι από οθόνες τηλεοράσεων ή υπολογιστών το κτίριο που σήμερα λέγεται Κοινοβούλιο με ελπίδα και απογοήτευση ταυτόχρονα.
Αλήθεια σε τι ελπίζουμε; Ότι με την παρουσία μας στις πλατείες θα μας λυπηθούν και θα πάρουν πίσω τα μέτρα; Δεν πρόκειται να γίνει κάτι τέτοιο.
Και ενώ αυτό το κίνημα ξεκίνησε από απλούς πολίτες που επιθυμούν μία πραγματική αλλαγή του πολιτικού σκηνικού και την σωτηρία της χώρας από την ληστρική επιδρομή κυβερνώντων, Ευρωπαικής Ένωσης και ΔΝΤ, κατέληξε να το εκμεταλλεύονται οι κάθε λογής περιθωριακοί για να ικανοποιήσουν τους δικούς τους στόχους και συμφέροντα.
Οι αναρχικοί (αυτοί οι οραματιστές λέμε τώρα – όχι οι κουκουλοφόροι του Χρυσοχοϊδη και του Παπουτσή), βρήκαν βήμα για να προωθήσουν τις όποιες ιδέες τους οι οποίες δεν περιλαμβάνουν δυστυχώς μόνο τα όσα πρεσβεύουν για αυτό-οργάνωση και αυτονομία αλλά και καταστάσεις που προκύπτουν και οδηγούν στη θεωρεία του χάους.
Η Χρυσή Αυγή και ο στρατός της (γιατί περί στρατού πρόκειται και μάλιστα υποστηριζόμενου από την κυβέρνηση για λόγους που δεν είναι εμφανείς αλλά προφανείς) βρήκαν αφορμή να μιλήσουν για πατρίδα ως γνήσιοι πατριδοκάπηλοι όπως οι Γερμανοτσολιάδες Ταγματασφαλίτες της Κατοχής μιας και η Χρυσή Αυγή είναι γνωστό της πάση ότι ξεκίνησε ως παρακλάδι νεοναζιστικής οργάνωσης, και να βάλλουν εναντίων των αλλοδαπών νομίμων και μη μιας και είναι τα εύκολα θύματα οι άνθρωποι χωρίς σπίτι και πατρίδα. Κάποιοι από αυτούς βέβαια λησμονούν ότι κάποτε κι εμείς μετανάστες είμασταν εδώ. Πρόσφυγες. Από τον Πόντο, την Μ. Ασία, την Καππαδοκία ένα σωρό άλλα μέρη που κάποτε ήταν Ελλάδα. Όταν όμως ήρθαμε εδώ ήμασταν οι ξένοι. Οι «αούτοι». Κάποιοι όμως ξεχνάνε εύκολα. Στο όνομα της ιστορίας (της δικής τους ιστορίας που την γράφουν και την ακούν όπως τους βολεύει) σκοτώνουν και σκεπάζουν την πραγματική.
Οι πολιτικάντηδες όλοι προσπαθούν να καπηλευτούν το κίνημα κι οι αγανακτισμένοι κάθονται σαν τα πρόβατα και τους ακούνε χωρίς να αντιδρούν. Ο Βενιζέλος είχε το θράσος να μιλήσει και να πει ότι κάθε φορά που μιλάει με την Τρόικα και σε κάθε συνάντηση του Eurogroup, σκέφτεται τον Έλληνα άνεργο, τον συνταξιούχο, τον μικρομεσαίο και όμως είναι ακόμα Υπουργός. Είναι ακόμα Βουλευτής.
Αν οι αγανάκτηση των αγανακτισμένων δεν γίνει οργή δεν πρόκειται να αλλάξει τελικά τίποτα στη χώρα. Για ραγιάδες μας έχουν και ραγιάδες θα μείνουμε. Και έχει ήδη αργήσει να γίνει οργή χωρίς να ξέρουμε τι περιμένουμε ακόμα για να ξεσπάσουμε.
Μήπως να δούμε νεκρό από το κρύο τον χαμηλοσυνταξιούχο πατέρα μας; Να δούμε νεκρό από την πείνα το παιδί μας;
Ούτε και αυτό όμως δεν θα μας αφυπνίσει γιατί ο χαμηλοσυνταξιούχος πατέρας σας δεν είναι ο δικός μας πατέρας. Και το νεκρό παιδί σας δεν είναι το δικό μας παιδί. Οπότε τι μας νοιάζει; Εμείς αντέχουμε ακόμα. Εμείς μπορούμε να είμαστε αγανακτισμένοι. Ειρηνικά και ακίνδυνα!!!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου