Το Τέλος μιας Μεταπολίτευσης, ο Θάνατος μιας Δημοκρατίας, ο Ύπνος ενός Λαού!!!

Τριάντα εφτά χρόνια πέρασαν από την «αποκατάσταση» της Δημοκρατίας στην Ελλάδα. «Μεταπολίτευση» το λέγαμε. Και σήμερα μετά από τριάντα εφτά χρόνια ένας ολόκληρος Λαός αναρωτιέται:

            Ποια «αποκατάσταση»;

            Ποια Δημοκρατία;

            Ποια Μεταπολίτευση;

            Κάνοντας μία ιστορική σύγκριση ανάμεσα στην χούντα των συνταγματαρχών και στην Δημοκρατία που βιώσαμε τα τελευταία 37 χρόνια βλέπουμε μόνο μία διαφορά. Εκείνοι ήταν έντιμοι.

            Ακούγεται ίσως τρομερό και κάποιοι «δημοκράτες» θα σπεύσουν να φωνάξουν πως ήταν χούντα. Αλλά ήταν έντιμοι. Δεν μπορώ να μην αναγνωρίσω ότι ο Παπαδόπουλος πέθανε στη φυλακή χωρίς να έχει κάνει καμία περιουσία ούτε σαν στρατιωτικός ούτε σαν δικτάτορας.

            Δεν μπορώ να μην αναγνωρίσω ότι όταν έφυγε η χούντα η Ελλάδα είχε μηδενικό έλλειμμα και ένα υγιές χρέος 330 δις δραχμών το οποίο αποπληρώνονταν κανονικά και οι δημοκρατικές κυβερνήσεις της μεταπολίτευσης δημιούργησαν ένα ελλειμματικό σπάταλο κράτος και εκτόξευσαν το εξωτερικό χρέος στα ύψη ενώ με όλη αυτήν την κατάσταση και των εκβιασμό των Ευρωπαίων κανείς δεν αναφέρεται στο εσωτερικό χρέος.

            Και κάποιοι ίσως αναρωτηθούν και τώρα τι; Θέλουμε πάλι μία χούντα τελικά;

            Η απάντηση είναι σαφής και απόλυτη. Όχι φυσικά. Όμως δεν μπορούμε να ξεφύγουμε από αυτές τις συγκρίσεις;

            Και οι συγκρίσεις είναι μοιραίες καθώς στο τέλος αυτής της εποχής. Στο τέλος μίας μεταπολίτευσης που δεν ξέρουμε αν ήταν μεταπολίτευση τελικά ή η εξέλιξη της χούντας σε μία ολιγαρχία όπου τον τόπο κυβερνά μία αριστοκρατία ανθρώπων οι οποίοι ενώ δεν έχουν βγάλει ούτε ένα μεροκάματο, δεν έχουν βγει ποτέ στην αναζήτηση εργασίας, κυβερνούν αυτή τη χώρα και μάλιστα με την συγκατάθεση και την ανοχή μας.

            Και το αποκορύφωμα αυτού του τέλους εποχής είναι να βλέπουμε να συνεργάζονται η μέχρι πρότινος «κεντροαριστερά» με την ακροδεξιά. Βλέπουμε τον άνθρωπο που ήταν συνεχιστής της χούντας με το ΕΠΕΝ, ιδρυτής της Γαλάζιας Στρατιάς που ήταν ο προάγγελος των σημερινών Χρυσαυγιτών, πρώην τραμπούκος και κοινωνός φασιστικών ιδεολογιών να είναι υπουργός μίας διορισμένης κυβέρνησης. Και καθώς η τελευταία φορά που είχαμε σαν χώρα διορισμένες κυβερνήσεις ήταν οι κυβερνήσεις των δοσίλογων Τσολάκογλου και Ράλλη στην κατοχή και με δεδομένες τις παρούσες συνθήκες και τον έλεγχο που ασκεί η Γερμανία και η Μέρκελ στην Ελλάδα, νοιώθουμε ότι ζούμε σε καταστάσεις κατοχής ή ότι βιώνουμε έναν φριχτό εφιάλτη, αφού μόνο εφιάλτης θα μπορούσε να είναι κυβέρνηση με υπουργούς Μάκη Βορίδη, Άδωνη Γεωργιάδη.

            Και καθώς και οι «δημοκρατικές» κυβερνήσεις που είχαμε όλα αυτά τα χρόνια δεν ήταν και τόσο δημοκρατικές μην απορήσουμε αν δούμε  και μάλιστα άμεσα να ανοίγουν και πάλι η Γυάρος και η Μακρόνησος. Μόνο που τότε ήταν εξορία ενώ η σημερινές δημοκρατικές κυβερνήσεις θα το χαρακτηρίσουν μάλλον κοινωνικό τουρισμό.

            Το τέλος της μεταπολίτευσης λοιπόν μας βρίσκει να ζούμε κοσμοϊστορικά γεγονότα σαν λαός καθώς ενώ από την μία βλέπουμε αυτήν την περίεργη για εμάς συγκυβέρνηση, από την άλλη βλέπουμε μία ανύπαρκτη «δημοκρατία» να πεθαίνει καθώς οι Έλληνες στο σύνολο τους σχεδόν έχουν απαξιώσει αυτή τη μορφή Κοινοβουλευτισμού.

            Από τότε που βγήκαν οι Έλληνες στις πλατείες μία φράση ακούγεται διαρκώς στις συζητήσεις, στις συνελεύσεις, στις ανακοινώσεις. «Άμεση Δημοκρατία».

            Βέβαια ο όρος «άμεση» είναι άκυρος και υπερβολή καθώς η Δημοκρατία είναι μία και μπορεί να είναι μόνο άμεση κανονικά.  Ευαγγελιζόμαστε μία Δημοκρατία στα πρότυπα πλέον της Αρχαίας Αθήνας, και θα πρέπει να βρούμε έναν τρόπο να την κάνουμε να λειτουργήσει όσο το δυνατόν ποιο άμεσα στην Ελλάδα των δέκα εκατομμυρίων Ελλήνων όμως αυτό είναι κάτι που θα πρέπει να κάνουμε μόνο αφού ξυπνήσουμε από την αποχαύνωση και τον πολιτικό ύπνο στον οποίο μας έχουν βάλει.

            Αυτή η δημοκρατία θα μπορέσει να λειτουργήσει αν επιτέλους οι Έλληνες επαναδραστηριοποιηθούμε πολιτικά και γκρεμίσουμε αυτό το πολιτικό σύστημα.

            Είναι πλέον επιτακτική ανάγκη για τη χώρα η σύγκλιση Εθνοσυνέλευσης για την σύνταξη νέου συντάγματος, για τη δημιουργία ενός νέου πολιτικού συστήματος όπου θα μιλάμε πραγματικά για δημοκρατία και ισονομία.

            Είναι πλέον επιτακτική ανάγκη να ξαναχτίσουμε αυτή τη χώρα δημιουργώντας ένα νέο κοινωνικό σύστημα καθώς διαπιστώσαμε με τον πιο σκληρό ίσως τρόπο ότι ο Καπιταλισμός, ο Σοσιαλισμός, ο Κομμουνισμός και όλα τα κοινωνικά συστήματα μπορεί να μέσα από τα βιβλία και τη θεωρία να φαίνονταν ιδανικά αλλά απέτυχαν όλα παταγωδώς.

            Αν θέλουμε λοιπόν να ξαναχτίσουμε αυτή τη χώρα θα πρέπει να διαγράψουμε αυτά τα συστήματα από τη μνήμη μας και να δημιουργήσουμε ένα καινούριο σύστημα, όπου το κοινωνικό κράτος, η κοινωνική δικαιοσύνη, η επικοινωνία και η αλληλεγγύη θα είναι οι βασικοί πυλώνες του.

            Αν θέλουμε να ξαναχτίσουμε αυτοί τη χώρα θα πρέπει όχι απλά να απαξιώσουμε το παρόν πολιτικό σύστημα αλλά να το ανατρέψουμε. Και αυτή η ανατροπή δεν μπορεί να γίνει ειρηνικά καθώς όσοι στηρίζουν αυτό το πολιτικό σύστημα δεν είναι διατεθειμένοι να χάσουν τα προνόμια τους.

            Είναι πλέον επιτακτική ανάγκη να προκαλέσουμε αυτήν την ανατροπή. Είναι όμως πρώτιστα επιτακτική ανάγκη να ξυπνήσουμε και δυστυχώς το ξυπνητήρι μας από αυτόν τον ύπνο στο οποίο βρισκόμαστε δεν χτύπησε τελικά ακόμα.

            Μπορεί να ξεπουλάνε την Ελλάδα, μα δεν είναι αρκετός ο θόρυβος από τα αργύρια της προδοσίας για να μας ξυπνήσει.

            Μπορεί να εξοντώνουν τους Έλληνες, αλλά δεν είναι αρκετές οι όποιες φωνές διαμαρτυρίας για να μας ξυπνήσουν,

            Τι θα είναι άραγε αρκετό για να μας ξυπνήσει; Να δούμε τα δικά μας παιδιά να λιποθυμούν ή να πεθαίνουν από την πείνα; Να δούμε τον δικό μας αδελφό να φεύγει από τη χώρα αναζητώντας ένα καλύτερο μέλλον; Να δούμε τη δική μας αδερφή να εκδίδεται για ένα κομμάτι ψωμί;

            Τι είναι άραγε ικανό να μας ξυπνήσει αν όχι η ίδια μας η συνείδηση;

Ζητείται GPS με Χαρτογράφηση της Δημοκρατίας!!!!

Έξι μήνες πέρασαν από τότε που οι Αγανακτισμένοι βγήκαν στις πλατείες. Έξι μήνες αγώνων. Έξι μήνες όπου ένα κράμα διαφορετικών ατόμων, τα οποία προέρχονται από όλους τους πολιτικούς και κοινωνικούς χώρους, μέσα από διαφωνίες και αντεγκλήσεις, αλλά με κοινό γνώμονα την αντίθεση τους σε ένα σάπιο πολιτικό σύστημα και σε δύο μνημόνια, το πρώτο της ντροπής και το δεύτερο της υποδούλωσης, αναζητούν τελικά πολιτική ταυτότητα.

            Προσωπικά δεν το ήξερα. Μόλις πρόσφατα έμαθα ότι αναζητούμε την πολιτική μας ταυτότητα ή «πλατφόρμα» όπως την χαρακτήρισε κάποιος.

            Στους έξι μήνες που βρισκόμαστε στις πλατείες πίστευα ότι στόχος μας είναι να αντισταθούμε πρώτιστα σε αυτήν την Διεθνή λαίλαπα που απαρτίζεται από την Ε.Ε., τον ΔΝΤ, το δικό μας πολιτικό σύστημα.

            Στους έξι μήνες που βρισκόμαστε στις πλατείες πίστευα ότι πρώτος μας στόχος είναι να σταματήσουμε το ξεπούλημα της χώρας από τους αλήτες που μας κυβερνάνε και μας κυβερνούσαν όλα αυτά τα χρόνια.

            Μάλλον έκανα λάθος όμως και το διαπίστωσα μόλις σήμερα. Αφού σήμερα διαπίστωσα ότι δεν έχουμε πολιτική ταυτότητα. Και πως, αφού δεν έχουμε πολιτική ταυτότητα, δεν μπορούμε να πορευτούμε σε αυτόν τον αγώνα.

            Βέβαια όλους αυτούς τους μήνες παρακολούθησα και συμμετείχα πολλές φορές μέσα από το διαδίκτυο αλλά και την πλατεία σε ατέρμονες συζητήσεις περί δημοκρατίας, καπιταλισμού, αυτοδιαχείρισης και όποια άλλη φιλοσοφική, πολιτική, κοινωνική θεωρία υπάρχει.

            Όλους αυτούς τους μήνες ακούω να αναφέρονται πολλοί σε κάποια «άμεση» δημοκρατία και δεν μπορώ να καταλάβω τι ακριβώς δημοκρατία είναι αυτή θεωρώντας ότι η δημοκρατία μόνο μία μπορεί να είναι και μόνο άμεση και πως όταν μπροστά από το ουσιαστικό Δημοκρατία μπαίνει ο επιθετικός προσδιορισμός Άμεση, τότε το ουσιαστικό χάνει την έννοιά του. Επισκιάζεται.

            Σήμερα όμως έμαθα και το πιο μεγαλειώδες πράγμα. Ότι η δημοκρατία δεν λειτουργεί με ψηφοφορίες και με την αρχή της πλειοψηφίας. Πως στη δημοκρατία πρέπει να σεβόμαστε και τις μειοψηφίες και την άποψη τους. Πως στη δημοκρατία (την άμεση πάντα εννοούμε) πρέπει να ενισχυθεί η άποψη της μειοψηφίας.

            Τώρα πως κατάφεραν κάποιοι άνθρωποι να δώσουν ένα άλλο όνομα στη δημοκρατία, καταρρίπτοντας και την ετυμολογία της λέξης ακόμα θα σας γελάσω. Η αλήθεια είναι όμως πως περιμένω να μου πουν πως θα μπορέσει να λειτουργήσει η δημοκρατία χωρίς την αρχή της πλειοψηφίας και χωρίς ψηφοφορίες.

            Γιατί όταν δεν υπάρχει ψήφος τότε δύο πράγματα μπορεί να συμβαίνουν σύμφωνα με την λογική μου που μέχρι τώρα πίστευα ότι συμβαδίζει με την κοινή. Ή έχουμε ένα νέο είδος φασισμού όπου ομόφωνα συμφωνούμε με τη γνώμη του ενός χωρίς δικαίωμα διαφορετικότητας ή είμαστε «δυο λαλούν και τρεις χορεύουν» και ο καθένας έχει μην πω ποιο χαβά γιατί θα παρεξηγηθώ.

            Σήμερα έμαθα ότι όποιος δεν συμφωνεί με την πλειοψηφία απλά αποχωρεί και δεν συμμετέχει στις αποφάσεις επειδή αυτές είναι διαφορετικές από τα δικά του θέλω.

            Και ξαφνικά κοίταξα πίσω μου. Κοίταξα τους έξι μήνες που πέρασαν και φοβήθηκα μήπως αυτοί οι μήνες που ήμασταν στις πλατείες πήγαν χαμένοι. Μήπως άδικα αγωνιστήκαμε αφού δεν είχαμε πολιτική ταυτότητα.  Μήπως κάπου ξεφύγαμε από το μονοπάτι στο οποίο είχαμε μπει και χαθήκαμε σε λάθος δρόμους και μονοπάτια καθώς σήμερα άκουσα και το απερίγραπτο ότι πρέπει να αυτοπροσδιοριστεί  η αριστερά στις πλατείες και το πρώτο πράγμα που μου ήρθε στο μυαλό ήταν «αριστερά όπως μπαίνεις ή αριστερά όπως βγαίνεις»;

            Και αμέσως μετά κατάλαβα ότι δεν έχασα εγώ τον δρόμο μου σε αυτήν την πορεία αλλά κάποιοι άλλοι που προσπαθούν μέσα από την πλατεία όχι να αυτοπροσδιορίσουν την αριστερά αλλά τους εαυτούς τους καθώς δεν γνωρίζουν ποιοι είναι και που ανήκουν τελικά.

            Γιατί αν ήξεραν σε αυτές τις κρίσιμες στιγμές δεν θα μιλούσαν ακόμα για δεξιά και αριστερά. Δεν θα μιλούσαν για καπιταλισμό και σοσιαλισμό, δεν θα μιλούσαν για παγκοσμιοποίηση και Εθνισμό.

            Αν ήξεραν θα αποδεχόντουσαν ότι στις πλατείες συνυπάρχουν άτομα από όλους τους πολιτικούς χώρους η οποίοι έχουν αποποιηθεί τις όποιες κομματικές  και πολιτικές ταμπέλες και επιδιώκουν κάτι καλύτερο. Και το πιο είναι αυτό το καλύτερο δεν είναι αρμόδια ούτε έχει δικαιοδοσία να το αποφασίσει η κάθε πλατεία.

            Αν θέλουμε να δημιουργήσουμε μία πολιτική ταυτότητα (γιατί το να βρούμε σημαίνει ότι θα ψάξουμε κάποια έτοιμη), θα πρέπει να ξεπεράσουμε τις όποιες προκαταλήψεις μας και να συγκεντρωθούμε όλες η πλατείες (με εκπροσώπηση) και μεταφέροντας τις απόψεις και τις θέσεις των γενικών μας ή λαϊκών μας συνελεύσεων (δεν αλλάζει το νόημα) και μέσα από ένα κοινό πλαίσιο να δούμε ποιοι τελικά είναι η στόχοι μας και τι θέλουμε να κάνουμε την επόμενη μέρα.

            Γιατί τώρα ξέρουμε τι θέλουμε να κάνουμε. Να σώσουμε την Ελλάδα και τους Έλληνες. Όλοι μαζί.

            Ας σταματήσουμε λοιπόν τις όποιες ατέρμονες συζητήσεις και ας δημιουργήσουμε το πλαίσιο μέσα από το οποίο θα βάλουμε κοινούς στόχους. Αλλά προς θεού. Η Δημοκρατία έχει ήδη τους δήμιους που ορίστηκαν να την εκτελέσουν. Ας μην γίνουμε κι εμείς θύτες της αλλά σωτήρες της. Ας μην σκοτώσουμε τη δημοκρατία αλλά αυτούς που θέλουν να τη σκοτώσουν.

            Και τελικά ας γίνουμε λίγο πιο σοβαροί!!!!!