Έξι μήνες πέρασαν από τότε που οι Αγανακτισμένοι βγήκαν στις πλατείες. Έξι μήνες αγώνων. Έξι μήνες όπου ένα κράμα διαφορετικών ατόμων, τα οποία προέρχονται από όλους τους πολιτικούς και κοινωνικούς χώρους, μέσα από διαφωνίες και αντεγκλήσεις, αλλά με κοινό γνώμονα την αντίθεση τους σε ένα σάπιο πολιτικό σύστημα και σε δύο μνημόνια, το πρώτο της ντροπής και το δεύτερο της υποδούλωσης, αναζητούν τελικά πολιτική ταυτότητα. Προσωπικά δεν το ήξερα. Μόλις πρόσφατα έμαθα ότι αναζητούμε την πολιτική μας ταυτότητα ή «πλατφόρμα» όπως την χαρακτήρισε κάποιος.
Στους έξι μήνες που βρισκόμαστε στις πλατείες πίστευα ότι στόχος μας είναι να αντισταθούμε πρώτιστα σε αυτήν την Διεθνή λαίλαπα που απαρτίζεται από την Ε.Ε., τον ΔΝΤ, το δικό μας πολιτικό σύστημα.
Στους έξι μήνες που βρισκόμαστε στις πλατείες πίστευα ότι πρώτος μας στόχος είναι να σταματήσουμε το ξεπούλημα της χώρας από τους αλήτες που μας κυβερνάνε και μας κυβερνούσαν όλα αυτά τα χρόνια.
Μάλλον έκανα λάθος όμως και το διαπίστωσα μόλις σήμερα. Αφού σήμερα διαπίστωσα ότι δεν έχουμε πολιτική ταυτότητα. Και πως, αφού δεν έχουμε πολιτική ταυτότητα, δεν μπορούμε να πορευτούμε σε αυτόν τον αγώνα.
Βέβαια όλους αυτούς τους μήνες παρακολούθησα και συμμετείχα πολλές φορές μέσα από το διαδίκτυο αλλά και την πλατεία σε ατέρμονες συζητήσεις περί δημοκρατίας, καπιταλισμού, αυτοδιαχείρισης και όποια άλλη φιλοσοφική, πολιτική, κοινωνική θεωρία υπάρχει.
Όλους αυτούς τους μήνες ακούω να αναφέρονται πολλοί σε κάποια «άμεση» δημοκρατία και δεν μπορώ να καταλάβω τι ακριβώς δημοκρατία είναι αυτή θεωρώντας ότι η δημοκρατία μόνο μία μπορεί να είναι και μόνο άμεση και πως όταν μπροστά από το ουσιαστικό Δημοκρατία μπαίνει ο επιθετικός προσδιορισμός Άμεση, τότε το ουσιαστικό χάνει την έννοιά του. Επισκιάζεται.
Σήμερα όμως έμαθα και το πιο μεγαλειώδες πράγμα. Ότι η δημοκρατία δεν λειτουργεί με ψηφοφορίες και με την αρχή της πλειοψηφίας. Πως στη δημοκρατία πρέπει να σεβόμαστε και τις μειοψηφίες και την άποψη τους. Πως στη δημοκρατία (την άμεση πάντα εννοούμε) πρέπει να ενισχυθεί η άποψη της μειοψηφίας.
Τώρα πως κατάφεραν κάποιοι άνθρωποι να δώσουν ένα άλλο όνομα στη δημοκρατία, καταρρίπτοντας και την ετυμολογία της λέξης ακόμα θα σας γελάσω. Η αλήθεια είναι όμως πως περιμένω να μου πουν πως θα μπορέσει να λειτουργήσει η δημοκρατία χωρίς την αρχή της πλειοψηφίας και χωρίς ψηφοφορίες.
Γιατί όταν δεν υπάρχει ψήφος τότε δύο πράγματα μπορεί να συμβαίνουν σύμφωνα με την λογική μου που μέχρι τώρα πίστευα ότι συμβαδίζει με την κοινή. Ή έχουμε ένα νέο είδος φασισμού όπου ομόφωνα συμφωνούμε με τη γνώμη του ενός χωρίς δικαίωμα διαφορετικότητας ή είμαστε «δυο λαλούν και τρεις χορεύουν» και ο καθένας έχει μην πω ποιο χαβά γιατί θα παρεξηγηθώ.
Σήμερα έμαθα ότι όποιος δεν συμφωνεί με την πλειοψηφία απλά αποχωρεί και δεν συμμετέχει στις αποφάσεις επειδή αυτές είναι διαφορετικές από τα δικά του θέλω.
Και ξαφνικά κοίταξα πίσω μου. Κοίταξα τους έξι μήνες που πέρασαν και φοβήθηκα μήπως αυτοί οι μήνες που ήμασταν στις πλατείες πήγαν χαμένοι. Μήπως άδικα αγωνιστήκαμε αφού δεν είχαμε πολιτική ταυτότητα. Μήπως κάπου ξεφύγαμε από το μονοπάτι στο οποίο είχαμε μπει και χαθήκαμε σε λάθος δρόμους και μονοπάτια καθώς σήμερα άκουσα και το απερίγραπτο ότι πρέπει να αυτοπροσδιοριστεί η αριστερά στις πλατείες και το πρώτο πράγμα που μου ήρθε στο μυαλό ήταν «αριστερά όπως μπαίνεις ή αριστερά όπως βγαίνεις»;
Και αμέσως μετά κατάλαβα ότι δεν έχασα εγώ τον δρόμο μου σε αυτήν την πορεία αλλά κάποιοι άλλοι που προσπαθούν μέσα από την πλατεία όχι να αυτοπροσδιορίσουν την αριστερά αλλά τους εαυτούς τους καθώς δεν γνωρίζουν ποιοι είναι και που ανήκουν τελικά.
Γιατί αν ήξεραν σε αυτές τις κρίσιμες στιγμές δεν θα μιλούσαν ακόμα για δεξιά και αριστερά. Δεν θα μιλούσαν για καπιταλισμό και σοσιαλισμό, δεν θα μιλούσαν για παγκοσμιοποίηση και Εθνισμό.
Αν ήξεραν θα αποδεχόντουσαν ότι στις πλατείες συνυπάρχουν άτομα από όλους τους πολιτικούς χώρους η οποίοι έχουν αποποιηθεί τις όποιες κομματικές και πολιτικές ταμπέλες και επιδιώκουν κάτι καλύτερο. Και το πιο είναι αυτό το καλύτερο δεν είναι αρμόδια ούτε έχει δικαιοδοσία να το αποφασίσει η κάθε πλατεία.
Αν θέλουμε να δημιουργήσουμε μία πολιτική ταυτότητα (γιατί το να βρούμε σημαίνει ότι θα ψάξουμε κάποια έτοιμη), θα πρέπει να ξεπεράσουμε τις όποιες προκαταλήψεις μας και να συγκεντρωθούμε όλες η πλατείες (με εκπροσώπηση) και μεταφέροντας τις απόψεις και τις θέσεις των γενικών μας ή λαϊκών μας συνελεύσεων (δεν αλλάζει το νόημα) και μέσα από ένα κοινό πλαίσιο να δούμε ποιοι τελικά είναι η στόχοι μας και τι θέλουμε να κάνουμε την επόμενη μέρα.
Γιατί τώρα ξέρουμε τι θέλουμε να κάνουμε. Να σώσουμε την Ελλάδα και τους Έλληνες. Όλοι μαζί.
Ας σταματήσουμε λοιπόν τις όποιες ατέρμονες συζητήσεις και ας δημιουργήσουμε το πλαίσιο μέσα από το οποίο θα βάλουμε κοινούς στόχους. Αλλά προς θεού. Η Δημοκρατία έχει ήδη τους δήμιους που ορίστηκαν να την εκτελέσουν. Ας μην γίνουμε κι εμείς θύτες της αλλά σωτήρες της. Ας μην σκοτώσουμε τη δημοκρατία αλλά αυτούς που θέλουν να τη σκοτώσουν.
Και τελικά ας γίνουμε λίγο πιο σοβαροί!!!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου