Όταν αποφασίσεις να μελετήσεις λίγο τους σοφούς της αρχαιότητας
διαπιστώνεις πολλά πράγματα.
Ένα από
αυτά είναι το γιατί αυτούς τους ανθρώπους
τους είπαμε σοφούς ή φιλόσοφους.
Και αυτό
γίνεται επειδή αυτά που είπανε πριν από δυόμιση χιλιάδες χρόνια δεν έπαψαν ποτέ
να είναι αλήθειες και επίκαιρα.
Κάποιοι
βέβαια θα αναρωτιούνται τι με έπιασε και καταπιάνομαι τώρα με τον Σωκράτη, τον
Αριστοτέλη, τον Πλάτωνα.
Αυτό που
με προβλημάτισε είναι ότι αυτοί οι τρεις άνθρωποι δεν πίστευαν στη Δημοκρατία.
Θεωρούσαν πως δεν μπορεί να υπάρχει δημοκρατία. Και αυτοί οι άνθρωποι είναι
αυτοί που όρισαν ίσως καλύτερα από οποιονδήποτε το τι είναι δημοκρατία.
"Σε μια δημοκρατία, οι φτωχοί θα
είχαν περισσότερη δύναμη από τους πλούσιους, επειδή οι πρώτοι είναι
περισσότεροι και η θέληση της πλειοψηφίας θα υπερίσχυε" είχε πει ο
Σωκράτης.
Η αλήθεια που κρύβει ο λόγος του, είναι σαρωτική.
Αποδεικνύει ότι τελικά δημοκρατία δεν υπήρξε στον κόσμο και σύμφωνα με την
λογική δεν μπορεί να υπάρξει. Ή μήπως μπορεί;
Αν δεν μπορεί να υπάρξει Δημοκρατία τότε για τι καθεστώς
μπορούμε να μιλάμε και ποια μπορεί να είναι η συμμετοχή των πολιτών-λαού στα
κοινά;
"Μία από τις επιπτώσεις του να αρνείσαι να
συμμετάσχεις στα πολιτικά ζητήματα, είναι ότι καταλήγεις να κυβερνάσαι από
κατώτερους", είχε πει ο Αριστοτέλης και είναι κάτι που στην Ελλάδα
το βιώνουμε καθώς λόγω της μεγάλης αποχής από τις εκλογές του Ιουνίου
καταλήξαμε να μας κυβερνούν οι κατώτεροι που εκπροσωπούν συνολικά το 29%.
Μπορεί τελικά να υπάρξει όμως Δημοκρατία ή όχι;
Θα μπορούσε να υπάρξει αν σε μία πολιτεία σταματούσαμε να
αναζητούμε ηγέτες. Γιατί ο ηγέτης όταν ολοκληρώσει το έργο της «σωτηρίας» ενός λαού,
είναι μοιραίο να μολυνθεί με το μικρόβιο της υπερηφάνειας και της αλαζονείας
και να μετεξελιχθεί σε τύρρανο.
Και όπως είπε ο Πλάτωνας: "Όταν ο τύραννος έχει
απαλλαχθεί από εξωτερικούς εχθρούς είτε δια της κατάκτησης είτε δια της
συνθήκης και δεν υπάρχει κάτι άλλο να φοβηθεί από αυτούς, τότε θα επινοήσει
κάποιο πόλεμο η άλλου είδους απειλή, έτσι ώστε οι άνθρωποι να συνεχίσουν να
απαιτούν την ύπαρξη κάποιου ηγέτη".
Οι τύρρανοι αυτού του κόσμου, σύγχρονοι και παλιοί
δημιουργούν τις προϋποθέσεις ανάγκης ηγετών.
Για να υπάρξει λοιπόν δημοκρατία πρέπει να πάψουμε να
αναζητούμε ηγέτες, αλλά πολίτες.
Πολίτες που συμμετέχουν, που αποφασίζουν, που υλοποιούν.
Πολίτες που προτείνουν, που αρνούνται, που συναινούν.
Η δημοκρατίες που είχαν ηγέτες κατέληγαν σε επικήδειους.
Μία δημοκρατία που έχει πολίτες έχει και μέλλον.
Οι ηγέτες είναι μεμονωμένα άτομα και κάποια στιγμή
χάνονται ή πεθαίνουν.
Μετά; Δεν υπάρχει συνέχεια.
Οι πολίτες πάλι είναι το όλον. Είναι το σύνολο, η αρχή
και το τέλος της Δημοκρατίας. Και οι πολίτες δεν πεθαίνουν, ούτε και χάνονται.
Πως όμως θα ξυπνήσουν οι πολίτες για να καταλάβουν τη
δύναμη τους και πάψουν να ψάχνουν για ηγέτες;
Και για ποιο λόγο οι πολίτες, ο λαός αναζητούν ηγέτες;
Μήπως κάποιοι βαριούνται να εκτελέσουν τα καθήκοντα τους ενώ
κάποιοι άλλοι ποθούν ηγετικές καρεκλες;
Και το ερώτημα παραμένει.
Μπορεί να υπάρξει άραγε Δημοκρατία;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου