Το τελευταίο διάστημα έχουμε πάρει πολλά μηνύματα από διάφορους φίλους που διαβάζουν τη σελίδα με ένα κύριο ερώτημα. Είναι εύκολο να μιλάμε αρνητικά για πρόσωπα και πολιτικές, να καταγγέλλουμε και να κρίνουμε κυβερνήσεις, κόμματα και πολιτικούς. Να μιλάμε για την απώλεια της Εθνικής Κυριαρχίας και για το ξεπούλημα που έγινε στη χώρα. Όμως πέρα από την κριτική δεν πρέπει να υπάρχει και η αντιπρόταση; Όταν σκοπός της κριτικής είναι απλά η άρνηση και η καταγγελία χωρίς αντιπρόταση τότε μιλάμε για στείρο λαϊκισμό και σε μία Δημοκρατία δεν έχει θέση ούτε η στείρα αντιπολίτευση ούτε ο στείρος λαϊκισμός.
Σήμερα πήρα από έναν φίλο ένα μήνυμα στο οποίο αφού επιβεβαιώνει πως σε επίπεδο κριτικής καλά τα λέμε τι μπορεί να γίνει μετά; «…. Χωρίς μνημόνιο και έξω από την Ε.Ε. τι θα κάναμε σαν Ελλάδα και πόσο μάλιστα σαν Έλληνες; Θα μπορούσαμε να σταθούμε στα πόδια μας, μόνοι μας χωρίς να παράγουμε τίποτα;»
Πριν απαντήσω να πω ότι ο συγκεκριμένος φίλος είναι ένα άτομο κοντά στα 20. Είναι ένας από αυτούς τους πολίτες που κοιτάνε εμάς τους μεγαλύτερους και χωρίς καμία διάθεση να μας καταδικάσουν μας ρωτάνε γιατί; Γιατί φέραμε τα πράγματα εδώ πέρα, γιατί υποθηκεύσαμε τον μέλλον τους, γιατί καταδικάσαμε την νιότη τους. Είναι ένα άτομο που το γνώρισα τον περασμένο Ιούνιο στην Πλατεία και συμμετείχε ενεργά στις συζητήσεις αλλά και στις δράσεις μας.
Αναφέρθηκα στο συγκεκριμένο άτομο επειδή τις απαντήσεις που ζητά, τις ζητάει όλη η γενιά του. Και επειδή εμείς πρέπει να τις δώσουμε.
Ας δούμε όμως τα πράγματα ποιο ρεαλιστικά. Μπορούμε στα αλήθεια να επιβιώσουμε χωρίς μνημόνιο και έξω από την Ε.Ε;
Πρέπει να ξεκαθαρίσουμε πρώτα από όλα ότι έξοδος μας από την Ευρωζώνη δεν σημαίνει απαραίτητα και έξοδος από την Ε.Ε. Πέρα από αυτό το ζήτημα όμως κάνουμε το λάθος να βλέπουμε το πρόβλημα από λάθος οπτική (ίσως γιατί από εκεί βόλευε σε κάποιους να το δείξουν). Το όλο ζήτημα είναι ότι η Ελλάδα δεν χρωστάει στην πραγματικότητα ούτε ένα ευρώ ή δραχμή.
Σύμφωνα με τον ορισμό του επαχθούς χρέους, όταν μία κυβέρνηση παίρνει δάνεια ερήμην του λαού, τα χρήματα αυτά δεν πηγαίνουν στον λαό και ο πιστωτής (αυτός που δίνει το δάνειο) γνωρίζει ότι συμβαίνει αυτό, το χρέος κηρύσσεται επαχθές και δεν ισχύει. Σε προηγούμενη δημοσίευση είχαμε γράψει ότι ακόμα και την 10ετία του ’80 της διακυβέρνησης Ανδρέα Παπανδρέου που η Ελλάδα ζούσε στον πλούτο, οι Έλληνες δεν πήραν ούτε μία δραχμή από τα δανεικά.
Εκείνα τα χρήματα τα είχαν φάει τότε οι αετονύχηδες με τα ζιβάγκο (Ανδρέας Παπανδρέου, Μένιος Κουτσόγιωργας, Άκης Τσοχατζόπουλος και όλοι αυτοί που ήταν μέσα στα πράγματα όπως βουλευτές και πρόεδροι συλλόγων και Ενώσεων Αγροτικών Συνεταιρισμών των οποίων τα ονόματα ανά περιοχές τα γνωρίζουμε όλοι πολλοί καλά σε κάθε νομό της Ελλάδας). Όλοι θυμόμαστε τα πακέτα με τις πάνες του Κοσκωτά, όλοι θυμόμαστε τη ροζ βίλλα του Ανδρέα (την οποία για να χτίσει δήλωσε ότι τα χρήματα του τα δάνεισαν οι Γιώργος Κατσιφάρας, Αντώνης Λιβάνης και ο σημερινός Πρόεδρος της Δημοκρατίας Κάρολος Παπούλιας.).
Σε ότι αφορά που βρήκε τα χρήματα και έκανε όλες εκείνες τις αυξήσεις ας θυμηθούμε ότι αμέσως μετά τις αυξήσεις που έγιναν το 1982 έγιναν δύο υποτιμήσεις της δραχμής (15,5% το 1983 από τον Γεράσιμο Αρσένη και 15% το 1985 από τον Κώστα Σημίτη σαν υπουργοί Οικονομικών του Ανδρέα Παπανδρέου) ενώ το 1984 κυκλοφόρησε το πληθωριστικό πεντοχίλιαρο που ήταν μία ακόμα έμμεση αυτή τη φορά υποτίμηση της δραχμής.
Έτσι λοιπόν και εφόσον γίνει Διεθνής Λογιστικός Έλεγχος και αφού αποδειχθεί ότι δεν χρωστάμε δεν υπάρχει κανένας λόγος ύπαρξης κανενός μνημονίου και αυτή είναι η σωστή προσέγγιση.
Αν όμως δεχθούμε την περίπτωση ότι όντως χρωστάμε. Και πάλι το μνημόνιο είναι ανίκανο να βοηθήσει.
Το μνημόνιο ορίζει περικοπές (κάθετες ή οριζόντιες δεν μας ενδιαφέρει). Ακόμα και σε αυτήν την περίπτωση η λύση δεν είναι οι όποιες περικοπές αλλά η ανάπτυξη. Η λύση είναι να αρχίσουμε να εκμεταλλευόμαστε την παραγωγή μας.
Είμαστε μία χώρα που πέρα από τα τεράστια κοιτάσματα πετρελαίου, χρυσού, νικελίου, φυσικού αερίου και διάφορων ορυκτών, μπορούμε να έχουμε μία τεράστια αγροτική (γεωργική και κτηνοτροφική) παραγωγή και κυρίως στα προϊόντα για τα οποία είμαστε διάσημοι όπως η ελιά και τα παράγωγά της (ελαιόλαδο, καλλυντικά κλπ), τα τυροκομικά μας (φέτα, Μετσοβόνε. Κασέρι, τοπικά τυριά της Κρήτης και τον Κυκλάδων όπως η Νάξος), το αμπέλι και τα παράγωγα του (ας μην ξεχνάμε ότι είμαστε μία από τις μεγαλύτερες εξαγωγικές δυνάμεις κρασιού στον κόσμο, αλλά και το τσίπουρο και το ούζο μας). Με ένα αναγκαστικά υποτιμημένο διεθνώς εθνικό νόμισμα θα είχαμε έξαρση των εξαγωγών και αυτόματα εισροή κεφαλαίων στη χώρα.
Επίσης έχουμε τον Τουρισμό. Οι Ελληνική ακτογραμμή συμπεριλαμβανομένων και όλων των νησιών μας είναι δεκαπλάσια από όλη την υπόλοιπη Ευρώπη. Αν αναλογιστούμε την τουριστική δύναμη που έχουμε και την αφήνουμε ανεκμετάλλευτη θα απορήσουμε για μία ακόμη φορά με τις αιτίες της αδράνειας των κυβερνώντων.
Και τέλος παρά την κρίση όλα αυτά τα χρόνια έχουμε τον μεγαλύτερο ναυτικό στόλο στον κόσμο. Είμαστε η πρώτη δύναμη στο εμπορικό ναυτικό.
Τι άλλο μένει αλήθεια; Μία κυβέρνηση που να βάλει τις βάσεις για ένα σταθερό και δίκαιο φορολογικό σύστημα το οποίο θα φέρει έσοδα στο κράτος και θα δίνει την δυνατότητα επενδύσεων.
Θέλει μία κυβέρνηση που να μην βασίζει την δημοσιονομική πολιτική της σε περικοπές και κουρέματα αλλά στο νοικοκύρεμα των οικονομικών. Αυτό σημαίνει κατάργηση της σπατάλης. Αυτό σημαίνει όχι λιγότερα άτομα στον δημόσιο τομέα αλλά ορθολογικότερες αμοιβές χωρίς πλασματικές υπερωρίες, άθλια επιδόματα και άδεια γραφεία και υπηρεσίες.
Μιλάμε για πληθώρα δημοσίων υπαλλήλων και διαπιστώνουμε ότι οι δύο σημαντικότεροι τομείς του δημόσιου τομέα, η Υγεία και η Παιδεία έχουν τεράστιες ελλείψεις σε προσωπικό. Οι εφορίες υπολειτουργούν. Και πού βρίσκονται οι υπεράριθμοι υπάλληλοι; Στους δήμους, στις νομαρχίες και στις εκκλησίες (καθώς οι παπάδες ανήκουν στο υπουργείο Παιδείας και από αυτό πληρώνονται)
Έτσι λοιπόν αυτό που χρειαζόμαστε δεν είναι μνημόνια αλλά ανθρώπους αποφασισμένους να δουλέψουν γι αυτήν την χώρα. ¨Όχι να την κυβερνήσουν, να δουλέψουν και η διαχείριση της θα έρθει από μόνη της. Γιατί αν αυτοί που θέλουν να κυβερνήσουν την χώρα θέλουν να δουλέψουν για αυτόν τον λαό θα κυβερνούν μαζί με τον λαό. Αν όμως θέλουν να κυβερνήσουν αυτόν τον λαό και αυτήν την χώρα και αυτοί να τα φάνε θέλουν.
Προτάσεις λοιπόν υπάρχουν. Ο καθένας από εμάς έχει. Ο καθένας από εμάς μπορεί να γράψει όχι τρεις σελίδες, αλλά τρεις τόμους από προτάσεις για να αναστηθεί και να αναπτυχθεί αυτή η χώρα.
Αυτό που χρειάζεται είναι δύο πράγματα:
Το πρώτο να πάψουμε να είμαστε οπαδοί στα οράματα άλλων
Το Δεύτερο να αρχίσουμε να μοιραζόμαστε τα δικά μας οράματα.
Θα δούμε ότι πέρα από τις διαχωριστικές γραμμές που κάποιοι άλλοι δημιούργησαν για εμάς διαφέρουμε σε ελάχιστα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου