Σε κάτι παραπάνω από ένα μήνα στην Ελλάδα θα έχουμε εκλογές. Μία διαδικασία που ίσως για πρώτη φορά στην ιστορία τους οι Έλληνες το περιμένουν αδημονώντας για να εκφράσουν είτε τη βούληση τους, είτε τη δυσαρέσκεια τους. Είναι η πρώτη φορά ίσως μετά από πολλά χρόνια που τα μηνύματα από την κοινωνία δείχνουν ότι η συμμετοχή θα είναι καθολική, καθώς όλοι οι Έλληνες είναι ενήμεροι πως η αποχή δεν είναι ψήφος διαμαρτυρίας αλλά ψήφος στο πρώτο κόμμα. Όσο παράδοξο και αν ακούγεται μία αποχή της τάξης του 70% με το παρόν εκλογικό σύστημα θα έδινε αυτοδύναμη κυβέρνηση και θα οδηγούσε την χώρα στην ολική καταστροφή αμέσως.
Είναι η πρώτη φορά που ο πολιτικός χάρτης της χώρας έχει τόσο ευρύ πολιτικό φάσμα και τόσο μεγάλο αριθμό κομμάτων και άλλων πολιτικών φορέων δημιουργώντας ποια συνθήκες για μία πολυκομματική Βουλή.
Και οι Έλληνες ελπίζουν τελικά, πως αυτές οι εκλογές θα είναι η αφετηρία για την αλλαγή της πολιτικής της χώρας.
Όμως αυτές οι εκλογές κρύβουν πολλές παγίδες για τους Έλληνες και πρέπει πρώτα από όλα να καταλάβουμε ένα πράγμα σαν λαό. Αν δεν κάνουμε ρήξη με τον ίδιο μας τον εαυτό, με τις δικές μας προκαταλήψεις και με τα δικά μας προσωπικά συμφέροντα ίσως και δεν αρχίσουμε να βλέπουμε το δάσος αντί για το δέντρο, με λίγα λόγια το κοινό συμφέρον αντί για το ατομικό οι εκλογές όχι μόνο δεν θα μας βοηθήσουν αλλά θα μας βάλουν σε ακόμη χειρότερη θέση.
Και όλος αυτός ο προβληματισμός επειδή στην πολιτική ιστορία της χώρας, και με σχεδόν προκηρυγμένες εκλογές, μέσα σε μία περίοδο τόσο δύσκολη και τόσο ρευστή για τη χώρα συμβαίνουν πράγματα τα οποία φαίνονται και ακούγονται πολύ περίεργα και χρίζουν αν όχι ερμηνείας σίγουρα προβληματισμού.
Στις 12 Φεβρουαρίου ψηφίστηκε το δεύτερο μνημόνιο με χουντικές διαδικασίες, καθώς ένα θέμα ύψιστης Εθνικής σημασίας συζητήθηκε και ψηφίστηκε με τη διαδικασία του κατεπείγοντος έτσι ώστε να αποτραπεί να μιλήσουν βουλευτές που ήταν εναντίον του μνημονίου είτε ανεξάρτητοι, είτε μέσα από τα κόμματα και να υπάρξει όσο το δυνατότερη λιγότερη ενημέρωση προς τον Ελληνικό Λαό. Ευτυχώς για εμάς από κάποιους βουλευτές ή παραιτηθέντες υπουργούς μάθαμε κάποια πράγματα αλλά και από αυτά τα λίγα καταλάβαμε πολλά όπως από την πρώην υπουργό κα Ξενογιαννακοπούλου, ότι το μνημόνιο προβλέπει περαιτέρω μείωση των μισθών τον Ιούνιο.
Παρόλο που ψηφίστηκε το δεύτερο μνημόνιο, το Eurogroup και οι δανειστές μας δεν είναι ακόμα απόλυτα ευχαριστημένοι και ζητούν να ψηφιστούν και οι εφαρμοστικοί νόμοι. Όμως δεν περιορίζονται σε αυτό. Ζητούν από την Ελλάδα (παρεμβαίνοντας επίσημα στα εσωτερικά μίας χώρας), να κάνει αναθεώρηση του Συντάγματος και να κατοχυρωθεί μέσα από το Σύνταγμα η αποπληρωμή του χρέους σαν πρώτη προτεραιότητα, κάτι που σημαίνει ότι ακόμα και αν στην Ελλάδα πέσει κάποια επιδημία η οποία θα απαιτεί ένα τεράστιο μέρος του προϋπολογισμού για την υγεία και την παροχή υγειονομικών υπηρεσιών στους πολίτες είτε για την πρόληψη της ασθένειας είτε για την καταπολέμηση της, η Ελλάδα θα υποχρεώνεται από το Σύνταγμα να αποπληρώσει πρώτα το χρέος αφήνοντας τους πολίτες να πεθαίνουν και να ελπίζει ίσως σε ανθρωπιστική βοήθεια από τους δανειστές και την Τουρκία.
Και ενώ οι πολιτικές εξελίξεις είναι ραγδαίες στην Ελλάδα, δημιουργούνται νέοι πολιτικοί φορείς – κόμματα που δημοσκοπικά τουλάχιστον μπαίνουν στη Βουλή και μάλιστα με ικανοποιητικά ποσοστά, αρχίζει ένα πολιτικό θέατρο του παραλόγου με τον Αντώνη Σαμαρά να ζητά αυτοδυναμία και τον Βαγγέλη Βενιζέλο την πρωτιά για το κόμμα του.
Ένα θέατρο του παραλόγου μέσα στο οποίο ο Αντώνης Σαμαράς αντιτίθεται στο μνημόνιο ψηφίζοντας το με τη δικαιολογία ότι έσωζε την Ελλάδα από την καταστροφή και έναν Βαγγέλη Βενιζέλο να μιλά σαν ένας μεσσίας της Ελλάδας με διχασμένη προσωπικότητα καθώς δεν μπορεί μάλλον να ξεχωρίσει την θεσμική του θέση σαν υπουργού Οικονομικών με την πολιτική του σαν υποψήφιος (και από αύριο) αρχηγός του ΠΑΣΟΚ.
Οι δύο αυτοί πολιτικοί έχουν εξελιχθεί στους Δρ Τζέκυλ και Μίστερ Χάιντ της πολιτικής.
Και ενώ οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι τα «μεγάλα» κόμματα είναι σε φάση διάλυσης και πως στην Ελλάδα υπερισχύει το αντιμνημονιακό κύμα οι δανειστές ζητούν και άλλα μέτρα από τον Ιούνιο. Μέτρα 11,8 δις ευρώ.
Και προχωρώντας ακόμα παραπέρα ζητούν και επιπλέον μέτρα 14δις ευρώ για το 2013 -1014. Επιπλέον του δευτέρου μνημονίου και επιπλέον των 11, 8 δις του Ιουνίου που και αυτά είναι επιπλέον του μνημονίου. Με λίγα λόγια οι δανειστές μας ζητάνε από την Ελλάδα 25δις ευρώ επιπλέον του δεύτερου μνημόνιου.
Και αν το 2009 ο Καραμανλής είχε προαναγγείλει απλά πάγωμα των μισθών και έχασε τις εκλογές με τα λεφτά υπάρχουν του Τζέφρυ, με τις απαιτήσεις των δανειστών πρέπει τα κόμματα αυτά να καταβαραθρωθούν Εθνικά και Ιστορικά.
Όμως δεν συμβαίνει τίποτα από αυτά. Σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις τα αντιμνημονιακά κόμματα είναι τελικά χαμηλά. Τα ΜΜΕ ξεγελούν τον κόσμο με πλαστές εικόνες καθώς δείχνουν μεγάλη αύξηση της αριστεράς, αλλά μέσα στην αριστερά βάζουν και την Δημοκρατική Αριστερά του Φώτη Κουβέλη που (και μετά τις πρόσφατες δηλώσεις του επίσημα) είναι μνημονιακό κόμμα.
Έτσι δημοσκοπικά πάντα τα μνημονιακά κόμματα συγκεντρώνουν πάνω από 50% (ίσως και πάνω από 60%) στις εκλογές. Έτσι με μία ακόμα κυβέρνηση συνεργασίας (με πρωθυπουργό κοινής αποδοχής στο όνομα της «σωτηρίας της χώρας») οι προδότες θα βάλουν και πάλι στο χέρι την εξουσία και θα συνεχίσουν ακάθεκτοι την δουλειά τους που δεν είναι άλλο από την εξόντωση των Ελλήνων και το ξεπούλημα της χώρας.
Και μέσα σε όλο αυτό το πολιτικό πανηγύρι, έρχεται ο εισαγγελέας Πρωτοδικών να ασκήσει δίωξη κατά αγνώστων με την κατηγορία της εσχάτης προδοσίας για απόπειρα δολοφονίας του Κώστα Καραμανλή. Ένα σενάριο που συζητιέται εδώ και πολλούς μήνες, πλέον γίνεται αποκάλυψη, ο Καραμανλής γίνεται ήρωας και ο σκοπός; Μήπως να δούμε και πάλι τον Καραμανλή και πάλι πρωθυπουργό και μάλιστα «Εθνικής Ενότητας» όπως ο αείμνηστος θείος του; Απλά πρωθυπουργός κοινής αποδοχής; Ή μήπως ο επόμενος Πρόεδρος της Δημοκρατίας ο οποίος θα υπογράψει την αναθεώρηση του Συντάγματος που θα παραχωρεί γη και ύδωρ;
Το Πολιτικό Σύστημα λοιπόν έχει «δέσει» καλά τα σχέδια του. Και ξέρουν ότι όπως και να έχει η εκλογές αυτές θα είναι υπέρ και υπέρ των μέτρων που έχουν πάρει. Οι εκλογές θα νομιμοποιήσουν τις παράνομες αποφάσεις, των παράνομων κυβερνήσεων Παπανδρέου και Παπαδήμου.
Ο Χρόνος που απομένει είναι ελάχιστος και δύο πράγματα μόνο μπορούμε να κάνουμε.
Το πρώτο είναι συνεχής ενημέρωση σε όλον τον κόσμο να μην ψηφίσουν κανέναν από τα μνημονιακά κόμματα τα οποία είναι
1. ΠΑΣΟΚ
2. ΝΔ
3.ΛΑΟΣ
4.ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ
5. ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΣΥΜΜΑΧΙΑ
6. ΟΙΚΟΛΟΓΟΙ ΠΡΑΣΙΝΟΙ
Τα αντιμνημονιακά κόμματα είναι:
1. ΚΚΕ
2. ΣΥΡΙΖΑ
3. ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ του Πάνου Καμμένου
4. ΑΡΜΑ ΠΟΛΙΤΩΝ του Γιάννη Δημαρά
5 ΕΝΙΑΙΟ ΠΑΛΛΑΪΚΟ ΜΕΤΩΠΟ του Δημήτρη Καζάκη
Όλα τα μικρά εξωκοινοβουλευτικά κόμματα που ποτέ δεν τους δόθηκε η ευκαιρία να προβληθούν ή να επικοινωνήσουν τις θέσεις τους.
Ας καλέσουμε λοιπόν όλους τους Έλληνες με την ψήφο τους να μην επιτρέψουν και να μην γίνουν συνένοχοι στο ξεπούλημα και την προδοσία της χώρας και του λαού της.
Το δεύτερο πράγμα που μπορούμε να κάνουμε είναι να δηλώσουμε πλήρη ανυπακοή. Ανυπακοή σε κάθε νόμο του κράτους που έχει σαν σκοπό την εξαθλίωση μας, σε κάθε νόμο τους κράτους που θέλει να μας κάνει δούλους, σκλάβους. Πλήρη ανυπακοή σε κάθε κυβέρνηση που αντί να υπηρετεί το λαό της τον εξοντώνει.
Αντίσταση με κάθε τρόπο. Και η ειρηνική διαμαρτυρία δεν είναι αντίσταση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου