Ανίκανη Κυβερνηση, Ηλίθιοι Πολιτικοί;

Σε δεύτερο μνημόνιο μας σέρνει η κυβέρνηση της χώρας καθώς είναι ανίκανη να διαχειριστεί ακόμη και την ηλιθιότητα της. Σε ένα δεύτερο μνημόνιο του οποίου το θέμα δεν είναι πλέον πια μέτρα θα πάρει η κυβέρνηση για να επιτύχει τους στόχους  που θέτει η Τρόικα αλλά οι δεσμεύσεις που θα δώσει.

Γιατί αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς και να θέτουμε σωστά το ζήτημα χωρίς να λαϊκίζουμε δεν είναι αθέμιτο το να μειώσουν τον αριθμό των δημοσίων υπαλλήλων. Το αθέμιτο όμως και εκεί αποδεικνύεται η ανικανότητα τους  είναι ότι για να γίνει αυτό θα προσθέσουν και άλλους άνεργους στις ήδη μεγάλες στρατιές ανέργων στη χώρα.

Και αν με όσα έχουν γίνει δεν είναι το σχέδιο τους να υποδουλώσουν οικονομικά και Εθνικά τη χώρα τότε είναι ανίκανοι και Ηλίθιοι.

Τους αναγκάζουν να προχωρήσουν σε ιδιωτικοποιήσεις και αντί να ιδιωτικοποιήσουν τομείς που όχι μόνο δεν φέρνουν έσοδα στο κράτος αλλά δημιουργούν επιπλέον, ξεπουλάνε επιχειρήσεις οι οποίες και υγιείς είναι πλέον και μπορούν να φέρουν στο κράτος μεγάλα έσοδα.

Όμως αυτοί δεν ιδιωτικοποιούν για να μειωθεί το έλλειμμα και τα χρέος αλλά για να ξεπουλήσουν τη χώρα.

Έτσι για παράδειγμα για ποιο λόγο να ιδιωτικοποιηθεί η ΔΕΗ, ο ΟΠΑΠ και η ΕΥΔΑΠ που είναι επιχειρήσεις οι οποίες με τη σωστή διαχείριση μπορούν να φέρουν τεράστια έσοδα στη χώρα; Και τι θα γίνει αλήθεια αφού ιδιωτικοποιηθούν; Όλα αυτά τα έσοδα εφόσον θα πηγαίνουν στους ιδιώτες-εταιρίες που θα τις αγοράσουν αμέσως κάθε μελλοντικό όφελος από αυτές τις Δημόσιες επιχειρήσεις χάνεται. Και από πού θα έχει μετά έσοδα το κράτος αλήθεια όταν ξεπουλά τόσο τους φυσικούς πόρους του όσο και τις Δημόσιες επιχειρήσεις;

Για ποιο λόγο δεν ιδιωτικοποιούν την εφορία πρώτα δίνοντας ένα καλό ποσοστό στους ιδιώτες; Έτσι οι εφοριακοί θα είναι πλέον παραγωγικοί σαν ιδιωτικοί υπάλληλοι, δεν θα μπορούν να πάρουν μίζα και να λαδώνονται γιατί το αφεντικό – ιδιώτης πλέον στην καλύτερη θα τους αφήσει άνεργους αλλά το πιθανότερο θα είναι να τους κλείσει φυλακή για κατάχρηση και υπεξαίρεση και εκτός αυτού σαν υπηρεσία θα κυνηγήσει πραγματικά τη φοροδιαφυγή χωρίς να κάνει χάρες σε κανένα αφού σκοπός της πλέον θα είναι το κέρδος. Έτσι και ο ιδιώτης θα ωφεληθεί και το κράτος που θα δει τα έσοδα του να αυξάνονται με ταχύτατους ρυθμούς.

Για ποιο λόγο να ιδιωτικοποιηθούν οι Δημόσιες Επιχειρήσεις που φέρνουν κέρδος και να μην περάσει η Αστυνομία στο Δήμο ο οποίος αυτοδύναμος οικονομικά θα αναλάβει τους μισθούς τους αφού όλες οι κλήσεις πλέον πηγαίνουν υπέρ του Δήμου; Έτσι το Ελληνικό Δημόσιο θα γλιτώσει τους μισθούς της αστυνομίας και της τροχαίας και η αστυνομία θα έχει πολιτικό προϊστάμενο το Δήμαρχο (αυτόματα με αυτή τη λύση γλιτώνουμε και από έναν ακόμα ανίκανο Υπουργό και τους παρατρεχάμενους του αφού δεν θα έχει λόγο ύπαρξης το Υπουργείο Δημόσιας Τάξης ή Προστασίας του Πολίτη όπως το λένε σήμερα), καθώς επίσης στο Δήμο θα πρέπει να υπάγεται και η Πολιτική Προστασία αλλά και η Πυροσβεστική.

Αλλά είναι γνωστό γιατί θέλουν να δημιουργήσουν αυτό το τμήμα του ΑΣΕΠ για αξιολόγηση του προσωπικού τόσο για τις μετατάξεις όσο και γενικότερα ώστε να απολυθούν οι «μη παραγωγικοί». Και ξέρουμε επίσης ποιοί θα είναι οι μη παραγωγικοί. Αυτό που επιδιώκει η κυβέρνηση είναι να ανοίξει ένα ακόμα κύκλο πολιτικής ομηρίας υπαλλήλων του επιπέδου είσαι δικός μας θα μείνεις στη δουλειά σου, δεν είσαι απολύεσαι. Ακόμα και με τις καλύτερες προθέσεις να ξεκινήσει αυτή η αξιολόγηση από το ΑΣΕΠ, εκεί θα καταλήξει στο τέλος αφού οι προϊστάμενοι και οι γραμματείς των Υπουργείων είναι προσκολλημένοι σε κομματικούς μηχανισμούς και  συμφέροντα.

Το δεύτερο μνημόνιο λοιπόν οδηγεί (και αυτό επειδή είναι επιλογή της κυβέρνησης και όχι των Ευρωπαίων και του ΔΝΤ), πρώτα σε αύξηση των ανέργων και στην συνέχεια σε μείωση σταθερά των εσόδων του κράτους.

Όμως ο σκοπός του δεύτερου μνημονίου από τους Ευρωπαίους είναι να πετύχουν εξασφαλίσεις για τα χρήματα τους. Αυτά που δάνεισαν στην Ελλάδα. Ήδη μιλούν για  μείωση της Εθνικής Κυριαρχίας. Το θέμα είναι ότι για να χάσει μία χώρα την Εθνική της Κυριαρχία πρέπει να γίνει πόλεμος. Κι εμείς πόλεμο δεν έχουμε (νομίζω). Αν πάλι έχουμε τότε μάλλον πρέπει να πάρουμε τα όπλα γιατί είναι εμφύλιος και ο εχθρός είναι οι κυβερνώντες τη χώρα.

Από την άλλη η Ευρωπαίοι ζητούν τα χρήματα που δάνεισαν στην Ελλάδα. Λογικό ακούγεται αλλά υπάρχει ένα άλλο μείζον ζήτημα εδώ. Από αυτά τα χρήματα ελάχιστα είδε ο Ελληνικός λαός και όσα πήρε τα επέστρεψε από τον 1990 και μετά (αφού για όσους θυμούνται η πολιτικές λιτότητας και εξαθλίωσης άρχισαν από την εποχή πρωθυπουργίας του Μητσοτάκη). Τα χρήματα που ζητά η Ε.Ε και το ΔΝΤ καθώς επίσης και το έλλειμμα ήταν χρήματα που έφαγαν, έκλεψαν και καταχράστηκαν οι κυβερνώντες τη χώρα όλα αυτά τα χρόνια και οι αυλικοί τους. Έτσι λοιπόν έχουμε κάθε δικαίωμα να απαιτήσουμε η Ελλάδα σαν χώρα και ο Ελληνικός λαός να μην δώσουν τίποτα άλλο και να απαιτήσουν τα χρήματα από αυτούς που τα έφαγαν.

Να ζητήσουν τα χρήματα από τον Μητσοτάκη, από το Σημίτη, από τον Παπαντωνίου, από τον Τσοχατζόπουλο, από τον Τσουκάτο, από τον Μαντέλη, από τον Αλογοσκούφη, από όλους αυτούς που τρώνε σε βάρος του λαού τις σάρκες του λαού.

Είναι καιρός όχι να αρνηθούμε το χρέος μας αλλά να διαπιστώσουμε ότι το έχουμε πληρώσει και με το παραπάνω. Είναι καιρός να διώξουμε τους πολιτικάντηδες από τον τόπο κακήν κακώς και να αναλάβουν την πορεία της χώρας άλλοι άνθρωποι. Και κατά προτίμηση άνθρωποι που να έχουν γνώσεις αλλά και κοινή λογική. Γιατί όσες γνώσεις και αν έχει ο άνθρωπος αν στερείτε της κοινής λογικής χάνει το δάσος και βλέπει το δέντρο.

Αυτό που χρειάζεται είναι μόνο να γίνει αλλαγή του πολιτικού συστήματος. Εκμετάλλευση κάθε χρήσιμου Έλληνα για το καλό της χώρας χωρίς προκαταλήψεις και κομπλεξικά συμπλέγματα.

Αυτό που χρειάζεται είναι οι Έλληνες να θυμηθούν ότι μας περισσεύει και το θάρρος και το θράσος και καιρός είναι να ξαναβρούμε αυτό το οποίο είχαμε πολύ και τώρα μας λείπει. Τον αυτοσεβασμό μας!

Γενοκτονία του Ποντιακού Ελληνισμού

 

19 Μαίου 1919 – 19 Μαίου 2011

«Επιτέλους τους ξεριζώσαμε», είπε ο Μουσταφά Κεμάλ Ατατούρκ στις 13 Αυγούστου του 1923.

Ενενήντα δύο χρόνια η ιστορία ζητά την αλήθεια.

Ενενήντα δύο χρόνια περισσότερες από τριακόσιες πενήντα τρεις χιλιάδες ψυχές ζητούν δικαίωση.

Στις 19 Μαΐου του 1919 ξεκίνησε το δεύτερο μέρος ενός αποτρόπαιου σχεδίου εξόντωσης του Ποντιακού Ελληνισμού.  Ένα σχέδιο  εξόντωσης που άρχισε από το 1916 και ολοκληρώθηκε το 1922 με την Μικρασιατική καταστροφή και τον εμπρησμό της Σμύρνης τον Αύγουστο του 1922.

Αρχηγός της γενοκτονίας των Ποντίων ο Τοπάλ Οσμάν του οποίου οι βαρβαρότητα δεν είχε όρια.

Μαρτυρίες από την γενοκτονία αναφέρουν τρομερές βιαιότητες όπως Τούρκους τσέτες  που ξεκοίλιαζαν με τα ξίφη τους εγκύους και ανέμιζαν το ξίφος έχοντας το έμβρυο σαν λάβαρο.

Κρεμάλες, αποκεφαλισμοί, διωγμός σε κάθε αρσενικό παιδί πάνω από τα 15.΄

Αναλλοίωτη μένει στη θύμηση μου η ιστορία του Γρηγόρη του Γκουλ-γκουλ . Μία ιστορία που την είχα ακούσει στο ραδιόφωνο πριν από 15 χρόνια περίπου και κάθε φορά που τιμούμε την Ημέρα Μνήμης της Γενοκτονίας των Ποντίων τη θυμάμαι.

Ο Γοργόρτς (Γρηγόρης) ζούσε σε ένα χωριό της Μακεδονίας έχοντας σωθεί από το σπαθί του Τοπάλ Οσμάν και των τσετών. Είχε μία ιδιομορφία στην ομιλία του. Κάθε φορά που μιλούσε τον περνούσες για βραδύγλωσσο επειδή σε κάθε φράση πεταγόταν από το λαρύγγι του ένα γκουλ – γκουλ.  Από αυτήν την ιδιαιτερότητα του τον φώναζαν ο Γοργόρτς ο Γκουλκούλτς.

Μία μέρα τον ρώτησε κάποιος που δεν ήταν από το χωριό για να τον πειράξει γιατί κάθε φορά που μιλάει κάνει γκουλ-γκουλ. Ο Γρηγόρης τότε βούρκωσε και έφυγε με σκυμμένο το κεφάλι αφήνοντας άναυδο αυτόν που του έκανε την ερώτηση αφού εκείνος είχε ακούσει ότι ο Γρηγόρης ήταν μεγάλος χωρατατζής και δεν περίμενε πως θα παρεξηγηθεί. Όταν λοιπόν αναρωτήθηκε για το τι συνέβη κάποιος χωριανός του είπε την ιστορία.

«Με   τον Γοργόρ», ξεκίνησε να αφηγείται ο χωριανός «ήμασταν μαζί από την πατρίδα. Εϊχε ξεκινήσει ο μεγάλος διωγμός,  Περνούσαμε από ένα ρέμα νύχτα όταν ακούσαμε να μας πλησιάζει μία ομάδα Τούρκων. Λουφάξαμε όλοι και είμασταν έτοιμοι να κρατήσουμε και την αναπνοή μας για να μην μας καταλάβουν. Ο Γοργόρτς  είχε και ένα μωρό τότε. Μικρό. Μηνών. Και ήταν ανύσηχο. Έτοιμο να αρχίσει να κλαίει. Η μάνα του είχε βάλει το χέρι στο στόμα του για να ησυχάσει αλλά το μωρό ζορίστικε και άρχισε να κλαίει. Σε λίγο θα έφτανε η ομάδα των Τούρκων. Τότε ο Γοργόρτς για να μην μας καταλάβουν οι Τούρκοι και μας σφάξουν όλους πήρε το μωρό και το βούλιαξε μέσα στο νερό. Το μωρό πνιγόταν. Το έπνιγε ο Γοργόρτς για να μη μας πάρει στο λαιμό του. Και καθώς πνιγόταν έκανε αυτόν τον ήχο του πνιγμού το γκουλ-γκουλ. Εμείς γλιτώσαμε από τους Τούρκους αλλά από τότε του Γοργόρ του έμεινε του κουσούρι σε κάθε φράσει να του έρχεται ο πνιγμός του παιδιού του».

Ο Γρηγόρης ήταν ένας ήρωας της γενοκτονίας όμως αυτήν την ιστορία δεν την έγραψα για να δείξω πόσο ήρωας ήταν ο Γρηγόρης αλλά το ποιο ήταν το μέγεθος του διωγμού. 

Ενενήντα δύο χρόνια και τα Ποντιακά Σωματεία σε όλη την Υφήλιο ζητούν αναγνώριση της Γενοκτονίας από το σύνολο τον Εθνών αλλά και από την Τουρκία αλλά το δικό μας κράτος δεν κάνει τίποτα γι αυτό. Περιορίστηκε απλά να αναγνωρίσει αυτό την γενοκτονία και να ορίσει την !9^η Μαίου σαν Ημέρα Μνήμης της, θεωρώντας ότι έτσι έχει εκπληρώσει την υποχρέωση της απέναντι σε αυτό το κομμάτι του Ελληνισμού και της ιστορίας του.

Το μόνο πράγμα που το Ελληνικό κράτος έχει καταφέρει τελικά όμως, είναι να λησμονήσει την ιστορία. Να ξεχάσει τις ψυχές των σφραγισθέντων. Να προωθεί μία περίεργη Ελληνοτουρκική φιλία στην οποία ζούσαμε προνομιακά στην Οθωμανική Αυτοκρατορία κι εμείς οι «αχάριστοι» ξεσηκωθήκαμε και τους διώξαμε για να τους πάρουμε τα κτήματα. Μία Ελληνοτουρκική φιλία κατά την οποία τον Αύγουστο του 1922 οι Τούρκοι δεν έκαψαν την Σμύρνη και δεν σφάγιαζαν τους Έλληνες απλά είχε προκληθεί συνωστισμός στο λιμάνι της Σμύρνης. 

Δεν λέμε όχι στην Ελληνοτουρκική φιλία. Αλλά κάθε φιλία βασίζεται στους κανόνες της ειλικρίνειας και της εμπιστοσύνης. Και όσο υπάρχουν αυτές οι διαφορές ανάμεσα μας και αφού δεν υπάρχει ειλικρίνεια σε αυτές τις σχέσεις δεν μπορεί να υπάρξει εμπιστοσύνη. Είναι λοιπόν απίθανο να υπάρξει και φιλία.

Δεν πρόκειται να υπάρξει φιλία ανάμεσα στην Ελλάδα και στην Τουρκία αν:

1^ον  Δεν αναγνωριστεί η γενοκτονία του Ποντιακού Ελληνισμού και από του Τουρκικό Κράτος,

2^ον Δεν δεχτούν οι Τούρκοι όλα τα κυριαρχικά μας δικαιώματα στο Αιγαίο,

3^ον Δεν αποχωρίσουν οι Τουρκικές δυνάμεις από την Κύπρο και δεν δώσουν τις απαραίτητες απαντήσεις για τους αγνοούμενους καθώς επίσης και αποζημιώσεις για τα θύματα του Αττίλα

4^ον Να σταματήσουν οι Τούρκοι να μιλούν για Εθνικές μειονότητες στη Θράκη.

5^ον Να σταματήσει η πλαστογράφηση της Ιστορίας.

Αυτά θα ήταν μία καλή αρχή για να αρχίσει μία σχέση αμοιβαίας εμπιστοσύνης ανάμεσα στην Ελλάδα και την Τουρκία. Μία καλή αρχή για μίας καλής φιλίας, γιατί πέρα από τις διαφορές μπορούν τα Έθνη να συνυπάρχουν.