Γενοκτονία του Ποντιακού Ελληνισμού

 

19 Μαίου 1919 – 19 Μαίου 2011

«Επιτέλους τους ξεριζώσαμε», είπε ο Μουσταφά Κεμάλ Ατατούρκ στις 13 Αυγούστου του 1923.

Ενενήντα δύο χρόνια η ιστορία ζητά την αλήθεια.

Ενενήντα δύο χρόνια περισσότερες από τριακόσιες πενήντα τρεις χιλιάδες ψυχές ζητούν δικαίωση.

Στις 19 Μαΐου του 1919 ξεκίνησε το δεύτερο μέρος ενός αποτρόπαιου σχεδίου εξόντωσης του Ποντιακού Ελληνισμού.  Ένα σχέδιο  εξόντωσης που άρχισε από το 1916 και ολοκληρώθηκε το 1922 με την Μικρασιατική καταστροφή και τον εμπρησμό της Σμύρνης τον Αύγουστο του 1922.

Αρχηγός της γενοκτονίας των Ποντίων ο Τοπάλ Οσμάν του οποίου οι βαρβαρότητα δεν είχε όρια.

Μαρτυρίες από την γενοκτονία αναφέρουν τρομερές βιαιότητες όπως Τούρκους τσέτες  που ξεκοίλιαζαν με τα ξίφη τους εγκύους και ανέμιζαν το ξίφος έχοντας το έμβρυο σαν λάβαρο.

Κρεμάλες, αποκεφαλισμοί, διωγμός σε κάθε αρσενικό παιδί πάνω από τα 15.΄

Αναλλοίωτη μένει στη θύμηση μου η ιστορία του Γρηγόρη του Γκουλ-γκουλ . Μία ιστορία που την είχα ακούσει στο ραδιόφωνο πριν από 15 χρόνια περίπου και κάθε φορά που τιμούμε την Ημέρα Μνήμης της Γενοκτονίας των Ποντίων τη θυμάμαι.

Ο Γοργόρτς (Γρηγόρης) ζούσε σε ένα χωριό της Μακεδονίας έχοντας σωθεί από το σπαθί του Τοπάλ Οσμάν και των τσετών. Είχε μία ιδιομορφία στην ομιλία του. Κάθε φορά που μιλούσε τον περνούσες για βραδύγλωσσο επειδή σε κάθε φράση πεταγόταν από το λαρύγγι του ένα γκουλ – γκουλ.  Από αυτήν την ιδιαιτερότητα του τον φώναζαν ο Γοργόρτς ο Γκουλκούλτς.

Μία μέρα τον ρώτησε κάποιος που δεν ήταν από το χωριό για να τον πειράξει γιατί κάθε φορά που μιλάει κάνει γκουλ-γκουλ. Ο Γρηγόρης τότε βούρκωσε και έφυγε με σκυμμένο το κεφάλι αφήνοντας άναυδο αυτόν που του έκανε την ερώτηση αφού εκείνος είχε ακούσει ότι ο Γρηγόρης ήταν μεγάλος χωρατατζής και δεν περίμενε πως θα παρεξηγηθεί. Όταν λοιπόν αναρωτήθηκε για το τι συνέβη κάποιος χωριανός του είπε την ιστορία.

«Με   τον Γοργόρ», ξεκίνησε να αφηγείται ο χωριανός «ήμασταν μαζί από την πατρίδα. Εϊχε ξεκινήσει ο μεγάλος διωγμός,  Περνούσαμε από ένα ρέμα νύχτα όταν ακούσαμε να μας πλησιάζει μία ομάδα Τούρκων. Λουφάξαμε όλοι και είμασταν έτοιμοι να κρατήσουμε και την αναπνοή μας για να μην μας καταλάβουν. Ο Γοργόρτς  είχε και ένα μωρό τότε. Μικρό. Μηνών. Και ήταν ανύσηχο. Έτοιμο να αρχίσει να κλαίει. Η μάνα του είχε βάλει το χέρι στο στόμα του για να ησυχάσει αλλά το μωρό ζορίστικε και άρχισε να κλαίει. Σε λίγο θα έφτανε η ομάδα των Τούρκων. Τότε ο Γοργόρτς για να μην μας καταλάβουν οι Τούρκοι και μας σφάξουν όλους πήρε το μωρό και το βούλιαξε μέσα στο νερό. Το μωρό πνιγόταν. Το έπνιγε ο Γοργόρτς για να μη μας πάρει στο λαιμό του. Και καθώς πνιγόταν έκανε αυτόν τον ήχο του πνιγμού το γκουλ-γκουλ. Εμείς γλιτώσαμε από τους Τούρκους αλλά από τότε του Γοργόρ του έμεινε του κουσούρι σε κάθε φράσει να του έρχεται ο πνιγμός του παιδιού του».

Ο Γρηγόρης ήταν ένας ήρωας της γενοκτονίας όμως αυτήν την ιστορία δεν την έγραψα για να δείξω πόσο ήρωας ήταν ο Γρηγόρης αλλά το ποιο ήταν το μέγεθος του διωγμού. 

Ενενήντα δύο χρόνια και τα Ποντιακά Σωματεία σε όλη την Υφήλιο ζητούν αναγνώριση της Γενοκτονίας από το σύνολο τον Εθνών αλλά και από την Τουρκία αλλά το δικό μας κράτος δεν κάνει τίποτα γι αυτό. Περιορίστηκε απλά να αναγνωρίσει αυτό την γενοκτονία και να ορίσει την !9^η Μαίου σαν Ημέρα Μνήμης της, θεωρώντας ότι έτσι έχει εκπληρώσει την υποχρέωση της απέναντι σε αυτό το κομμάτι του Ελληνισμού και της ιστορίας του.

Το μόνο πράγμα που το Ελληνικό κράτος έχει καταφέρει τελικά όμως, είναι να λησμονήσει την ιστορία. Να ξεχάσει τις ψυχές των σφραγισθέντων. Να προωθεί μία περίεργη Ελληνοτουρκική φιλία στην οποία ζούσαμε προνομιακά στην Οθωμανική Αυτοκρατορία κι εμείς οι «αχάριστοι» ξεσηκωθήκαμε και τους διώξαμε για να τους πάρουμε τα κτήματα. Μία Ελληνοτουρκική φιλία κατά την οποία τον Αύγουστο του 1922 οι Τούρκοι δεν έκαψαν την Σμύρνη και δεν σφάγιαζαν τους Έλληνες απλά είχε προκληθεί συνωστισμός στο λιμάνι της Σμύρνης. 

Δεν λέμε όχι στην Ελληνοτουρκική φιλία. Αλλά κάθε φιλία βασίζεται στους κανόνες της ειλικρίνειας και της εμπιστοσύνης. Και όσο υπάρχουν αυτές οι διαφορές ανάμεσα μας και αφού δεν υπάρχει ειλικρίνεια σε αυτές τις σχέσεις δεν μπορεί να υπάρξει εμπιστοσύνη. Είναι λοιπόν απίθανο να υπάρξει και φιλία.

Δεν πρόκειται να υπάρξει φιλία ανάμεσα στην Ελλάδα και στην Τουρκία αν:

1^ον  Δεν αναγνωριστεί η γενοκτονία του Ποντιακού Ελληνισμού και από του Τουρκικό Κράτος,

2^ον Δεν δεχτούν οι Τούρκοι όλα τα κυριαρχικά μας δικαιώματα στο Αιγαίο,

3^ον Δεν αποχωρίσουν οι Τουρκικές δυνάμεις από την Κύπρο και δεν δώσουν τις απαραίτητες απαντήσεις για τους αγνοούμενους καθώς επίσης και αποζημιώσεις για τα θύματα του Αττίλα

4^ον Να σταματήσουν οι Τούρκοι να μιλούν για Εθνικές μειονότητες στη Θράκη.

5^ον Να σταματήσει η πλαστογράφηση της Ιστορίας.

Αυτά θα ήταν μία καλή αρχή για να αρχίσει μία σχέση αμοιβαίας εμπιστοσύνης ανάμεσα στην Ελλάδα και την Τουρκία. Μία καλή αρχή για μίας καλής φιλίας, γιατί πέρα από τις διαφορές μπορούν τα Έθνη να συνυπάρχουν.